HARCANAN YAŞAM MI YOKSA İNSAN MI?

• 9 Eylül 2015 Çarşamba 15:15:50

HARCANAN YAŞAM MI YOKSA İNSAN MI?
Bir şeyler harcanmakta, insandan doğaya, dostluktan vefaya, ahlaktan mâna ya kadar, harcayan harcayana, harcanana kadar. Ucuzlaştı her şey, ayağa düştü başlar.
Oysa sadece para vardı harcanmak için, biz parayla beraber kendimizi de harcadık.
Tüketime bayılır olmuşuz, kolayı seçmek. Bahanelerin getirdiği bir sonucu oluşturduk. Yaşamanın bir amacı olmalı ki değsin, neden bu sorumsuzluk, hep kendine yaşamak. Birine hiç destek verdin mi bu güne kadar, eğer vermediysen çok yazık. İnsan olarak bu sana yakışıyor mu diyesi geliyor insanın, hatta dedim bile. Ciddiye almadığımız o zamanların telafisi yoktu oysa hiç diye verilen boşluklara kaç hayat sığardı düşünebilseydik eğer.

Kırık döküklüğümüzün bir onarıma ihtiyacı var hepimizin, hep birilerinden medet arar olmuşuz. Oysa yoktu öyle birisi, kelin ilacı misali. Tırnağın varsa eğer sen git birinin başını kaşı da o beklenen birisi sen ol mesela. İnsan ki eşrefi mahlûk. Her yolu denemeye değer kazanmak için.
Belki harcanan diğer şeylerin telafisi mümkündür fakat insan denilince bambaşka bir şeydir. Öyle kolay harcanılası olmayanlardan, yerine alternatifi sunulanamayanlardan.
Su misali, zaman misali. Yani telafisiz.
Vicdan herkeste vardır sadece üzeri örtülmüştür, onu duymak istemeyen kulaklar için. Bu hissiyatını kaybetmeyen birisi için en dayanılmaz olan şeyse acı çeken göz yaşı döken bir canlıyı görmektir. Kimin desteğe ihtiyaç duyduğunun hiç önemi yok yaratılmış olması yeterlidir el vermek için. Buna duyarsız kalmaksa çok korkunçtur. Böyle biri olmak herhalde en bedbaht insan tasviri olsa gerek. sebeple uzatılan eller boşta kalmasın,genelliklede ilk uzatılan el bizden olsun. Bekleyen değil beklenilen olmak varken, veren el alan elden üstün iken daha nasıl müjde olabilir ki. Kötü olmak kolaydır zor olan iyi olmaktır. Hayatla mücadele verilmeli hep bir üst için yarışmalı fakat bu yarış sadece iyilik adına olmalıdır. İhtiyacı var ellerin iyileştirici ellere tutunmaya, uzattığımız el ile sadece vermiş olmuyoruz farkında olmasak ta aynı zamanda bizde bir ele sahip oluyoruz zaten.

El neye dokunsa elde de o kalır, bal tutan bal yalar, zehre bulaşan zehir yalar. En iyisi de beklentisiz olanıdır iyiliğin, ikram olunanı ikram etmek. Hiç bir iyilikte kötülük te karşılıksız kalmaz. Beklentisiz olan iyiliğin verdiği vicdan rahatlığı her şeye değer. Sanki taş misali yastığın kuştüyüne dönüşmesi gibi, bu mucizedir hissedebilene. Genellikle çok şey değildir beklenen zaten, sıcak bir tebessüm, biraz şefkat, biraz gönülleri okşayan kelimelerdir. Rızk yaratıcı tarafından garanti altındaydı bunu biz biliyorduk. O zaman nedir bizim bu kadarcık merhamet göstermemizi engellleyen,üstelik zarar sıfır kâr yüzde yüz iken.
Herkesin gözünde derin bir hüzün, adının ne olduğunun hiç önemi yok ama adı hüzün. Kimin de çaresizlikle sadece bir bilmem ki neden dir, kiminde hecelere dökülen sancılı kelimeler .fakat hepsinin ortak noktası derinlerde bir yerde iç yangını. Dumanı gözlere buğu olmuş. Belki yok edilemez izleri vardı yaşadıklarının, koparılmış, sönmüş, kurumuş duyguları ama yer değiştirilebilirdi verici katıklarla, olur neden olmasın ki bu sevgiyle onarılabilir.

İyileştiren iyileşir de!
Sadece başlamak lazım bir yerden, kahve kokusundaki sohbet, karanfil tadında ki tebessümle. Besler ve beslenirdi buruk yüreklerimiz. Eksiltmemeli insafiyet deva olmalı dertlere. Aramak yerine aranılan olmalı ki dünya yaşanmaya değer olsun.
Zehra Asuman-Denemeler