Sabah genç bir karı koca gördüm. Yeni bebekleri olmuş. Onu pusete koymuşlar. Baba önce özenle omuzuna asıyor puseti, ürkek. Olmadı eline alıyor tepsi taşır gibi acemi. Anne siperliği çekiyor bebeğin yüzüne doğru. Aman güneş gelmesin.
Anne dayanamayıp alıyor babadan çocuğu. Bir omuzda eminim içinde yok yok olan koca bir çanta. Gözlerimden yaşlar boşandı. Hey güzel Allahım, sen bir kulunu dünyaya getireceksen ona uygun imkanları ne ince bir varoluşla hazırlıyorsun.
O kula iyi baksın diye anne babanın kendi canından kanından veriyorsun bebeğini. Onu en güvenli yerde yaratıp dünyaya hazırlıyorsun. Ve doğunca ütü hazır pınardan, sevgi hazır candan, fedakarlık, özen... Bu sahipleniş, üstüne titreyiş hep candan bir parça oluşundan değil mi? Onun büyümesine an be an şahit olup heyecanla her gelişimini takip etmek ve bir anne-baba dediğini ilk duyduğundaki sevinç?
Anneye verdiğin bu merhamet senin rahimiyetinden bir damla ise senin merhametinin sonsuzluğunu düşünemiyorum. Yarabbi sen yaratmanın her çeşidini bilirsin. Senin bütün nimetlerini övmeye benim ilmim yetmez, sen onların hepsini bizden daha iyi bilirsin. Tıpkı bir anne babanın evladına yaptığı bütün hizmeti, fedakarlıkları sadece kendilerinin bildiği gibi.