Çiçekçi kadına öyle bir güldü ki o zaman “işte” dedim, “hayatımın erkeği”… Çiçekler banaydı tabii. Ama o gülüşü değişmezdim hiçbirine. O yaşlı, esmer kadın olmak isterdim, onları koklayıp içlerinde cenneti bulmaktansa… Çünkü bana hiç öyle bakmamıştı, ona bakarkenki gibi koca bir dünyayı hapsetmemişti gözlerine. Sevmemişti beni o kadına bakarken hissettiği şekilde… Evet, gerçekten de sevmişti o kadını, bu o kadar açıktı ki! Onda neler gömüştü kim bilir, çok sevdiği bir manzarayı belki… Hatta belki bütün bir dünyayı… Kadının yılların yerleştiği kırışıklarından akıtıp seyretmişti, çok başka bir çehreye bürünmüş olarak…


Korna seslerini duymuştu, vapur düdüklerini… Onları kaybetmeden çok güzel bir bütünün içinden bakmıştı ona; sınırlarını belirginleştirmişti bu yaşlı, kaybolmuş kadının. Bana baktığı gibi dümdüz bakmamıştı ona, arkasındakileri de görmüştü. Ve ona öyle sevgiyle bakarken gerisinde kalan dünyayı da katmıştı bu sevgisine; kalabalığın uğultusunu, küçük bir çocuğun ağlamasını, sokak satıcılarının seslenişlerini…


O yüzden çok kıskanmıştım o yaşlı kadını. Ellerim o yüzden kalakalmıştı çiçeklerin üzerinde. Kucağıma yığılmış, öylece duruyorlardı bir şeyler bekler gibi… Onları anlamlarına kavuşturacak bir hareket, var olduklarını hissetmelerini sağlayacak bir dokunuş… Ellerimin arsına alıp kokularını derin derin içime çekmemi bekliyorlardı belki.


“Sevgilim, sevmedin mi çiçekleri?”


Yüzüne baktım hemen. Bana bakarken gözlerinden eksilen bir şeyler var mı, anlamak için… Bana sevgisi susturuyor muydu sesleri?.. Görünümler silikleşiyor muydu?.. Çok mu büyüyordum her zamanki dünyası içinde?


Ama aşk da bu değil miydi zaten? Başka her şeyi yok edecek kadar büyümesi değil miydi bir şeyin? O şey bendim şimdi. Başka bir zamanda başka bir şey olacaktı belki. Hatta başka bir kadın… Ona bakarken yok olacaktı her şey. Belki böyle bir sevgiye de ihtiyaç vardı, o çiçekçi kadına duyduğu türden bir sevginin yanında… Kaçmaya, uzak bir kıyıya vurmaya, dönecek kadar özlemeye…


Ben o kıyı mı olmuştum yani şimdi? Çiçekçi kadın da her gün bin bir hengamesi içinde kaybolup kurtulmaya çalıştığı bu koca şehir..? Ama biraz olsun uzak kalsa hemen özlediği…