‘’ ’’Özür dilerim.’’Bu söz doğru ve gerektiği yerde kullanılıyorsa anlamı büyüktür. Değerlidir. Fakat sık sık yapılan hatalar ve sık sık dilenen özürlerin hiç bir anlamı kalmadığından değeri de olmaz....Hataları sürekli yap yap sonrada, bu defa da affet demek! Bu karşı tarafın iyi niyetini suistimal ediyorsunuz demektir...’’ (Alıntı)
Çocukluğumda ilkokul arkadaşım oğuz vardı. Kendisini çok severdim. Annesi babası öğretmendi. Tabi anne babasının öğretmen olmasını özenirdik ister istemez. Bir de maddi durumları güzeldi. Yani hayallerimdeki olmak istediğim bir çocukluk özentisiydi oğuz benim için. İlkokulda oğuz ile çok kavga ederdik. Her kavga edişimizin sonrasında Oğuz bana gelir özür diler, barışırdık. Tabi Oğuz’un özür dilemesi beni gururlandırır ve ‘Ben haklı olduğum için benden özür diledi’ duygusu oluştururdu bende. Yıllar sonra ilkokulu bitirdik ve Oğuzlar Ankara’ya yerleşti. Bende de müthiş bir kitap okuma hastalığı başlamıştı. Kitap dünyasına daldıkça daldıkça yıllar sonra şunu fark ettim. Meğer ilkokulda Oğuz ile her kavga edişimizin her haklı olanı ben değilmişim. Vicdan azabı çekmeye başlamıştım.Esasında Oğuz bana gelip özür dileyerek büyük bir olgunluk sergiliyormuş. Yıllar sonra Oğuzu aradım.
- Kardeşim sen ne kadar büyük bir insanmışsın. Çocukluğu bile büyükmüş.
- Ne oldu hayırdır Ali Rızacığım
- Ya biz seninle geçmişte çok kavga ederdik.
- Evet…
- Her kavga sonucunda sen bana özür dilerdin.
- Evet…
- Bende sanki ben haklıymışım gibi sen özür dilediğinde sana tavır yapardım.
Tebessüm etti oğuz. Yıllar sonra gelen bendeki pişmanlık beni utandırdı. Oğuz güzel bir çocuktu. Öğretmen anne babası ne kadar güzel temel eğitim vermişlerdi çocuklarına. Hayatımda benimde en güzel hareket özür dilemek olmuştu. Özür dilemek bu kadar güzel olmuştu hayatımda. Hani büyüklerimiz dermişler ya Özür dilemek büyük bir erdemdir diye.
Oğuz kardeşim… Bana özür dilemenin güzelliğini öğrettiğin için sana teşekkür ediyorum.