YOKLUĞUNDA BEN

• 21 Ağustos 2015 Cuma 19:05:02

Başımda hala devam eden korkunç bir ağrıyla uyandım bugün. Vücudumun yokluğuna verdiği tepkilerden sadece bir tanesi bu. Kafamda dönüp duran sesin ve gülüşün, değdiği her hücreyi yakıyor gibi. Belki de bu yüzden aşıksam aptallaşırım. Neden imkansız olan bağımlılık yapar bilmiyorum. Seninle olma şansım için %0 bile pozitif bir yaklaşımdı, işte bunu biliyordum. Bana belki de kızgınsın denediğim için. Aslında ben de kendime kızgınım. Hayat bir bubi tuzağı gibi, hangi taşa basacağını çok iyi düşünmen gerek. Yine de ne kadar düşünürsen düşün, hala aldığın riskler değil midir seni öldüren ya da hayatta tutan? Bazen risk almak gerek bunu biliyorsun. Şahsen ben denemeyip pişman olmaktansa, deneyip kendi kendimi yemeyi tercih ederim. Çok şey istemiyorum aslında, biliyor musun? Beni kendi dünyana almanı istiyorum sadece. Düşüncelerinin arasında dolaşayım. Beğenmediğin gözlerine saatlerce bakayım istiyorum. Ellerimi o bal saçlarında bir kez de olsa gezdirmek neden bu kadar zor? Parmak uçlarını hissetmeden ölmemi nasıl beklersin benden? Şimdi soruyorum sana, her gülümsemenle damarlarımdaki adrenalin artıyorken nasıl vazgeçerim ki senden? Adrenalin bağımlılık yapar bilirsin. Hiçbir bağımlılık iyi değil aslında. Her biri can yakar ama yine de vazgeçemezsin. Yapabileceğin bir şey olmadığını biliyorum ama yandı işte canım ve vazgeçemiyorum senden. Oysa sen tanımama bile izin vermedin seni. 500 sayfalık bir kitap gibi düşünsem seni, ben daha 100. sayfaya yeni yeni yaklaşıyorum. Şimdiden bu kadar sevmişsem seni, hepsini okusam nasıl aşık olurum sana hiç düşündün mü? Hepimizin kötü yanları var, pişmanlık ve hatalarımız da. Tek istediğim o güzel kalbinden silmek bu pişmanlıklarını. Asla üzgün görmemek seni. Yanında olamadığım her saniye mutlu olduğunu bilmem gerekli. Sen mutlu ol diye neyi göze alamam ki bu dünyada? Bir kedi yavrusunu nasıl incitirsin ki sen? Küçük bir serçenin tutup kanadını kırabilir misin? İşte öyle bir kalbin var kırmaya kıyamadığım. Kırılmışsın önceden, kim korkmaz ki bir daha yanmaktan? Gerekirse dudaklarımdan aksın ruhum dudaklarına. Belki kalbine ulaşıp da sararım tüm yaralarını. Parmak uçlarımdan parmak uçlarına geçsin tüm mutluluğum. Tekrar göreceksem eğer kalbimi durduracak o gülümsemeni, belki de ölmeye değer.