MUAMMAYIM..MUAMMAYIZ..

• 12 Temmuz 2008 Cumartesi 01:06:19

* * *
İnsanları anlamak o kadar güç ki...Yaptıklarıyla düşündükleri farklı bir sürü canlı...Düşünüp de bir süre sonra ya da an be an pişman olan yaşamından..Kimi zaman düşünmenin,düşünmelerin bile zarar verdiği ya da hiç yaşanmak istenmediği olur ya;işte o anlardan biridir,geçmişi,geçmiştekileri düşünmek...Üzüntüsünü,sevincini,arkadaşlıklarını,dostluklarını,nankörlükleri,iftiraları, yalanları,ihanetleri..derken ’Kahrolsun!’dediğin günleri hani,’Çok acı!’dediğin düşündükçe..Evet çok acı..Çok acı yapılanlar ve unutulamayanlar..Unuturum dediklerin,ama unutamadıkların..
İçten içe,hergün kahreder insanı..Bir süre sonra belki,o nefret duygusunu bile hissetmediğin,hissedemediğin olur;duygusuz olursun! Her nefes alışında,etrafa her bakışında,boşluktan düşermişçesine,hiçbirşey yapamaz;hiçbir işe yaramaz hissedersin kendini..Dünyalık heveslerin,arzuların,hayallerin,amaçların kaybolmuştur artık..O an,hatırlamazsın onları..AMA bir zaman sonra yine başlarsın;yine hayal edersin,amaç edinirsin kendine..Sonra yine unutur,yine hatırlar;tekrar unutur,tekrar hatırlarsın.. Bu döngü böylece sürüp gider...Bazen farkındasındır olanların,bazense değil..Halden hale girmekte,bir gün canlanıp bir gün ölmektesindir..
En acı olanı da şudur ki; ’SEN’insansındır ve çözülememeye,anlaşılamamaya mahkumsundur!...