Ve bir sahne kondu önüme...
Oynamam için oyunlar yazıldı.Oyunlar sırf oynamam uğrunaydı.Şimdi sahnenin tam ortasındayım önümde binlerce kişi bana bakıyorlar gözleri beni yaralayan ama daha çok güçlendiren cinsten..Sahne benim, oyun benim söz onların...
Şimdi tam sahnenin ortasındayım.
Alkışlıyorum,
Kırgınlıklarımı,yaralarımı beni ağlatan ne varsa alkışlıyorum.Çünkü beni ben yaptılar biliyorum.
Sahnenin tam ortasına birini çağırsam diğeri kırılır.O kadar çok kırmışlar ki kırgınlıklarım bile sıralı...1’den 30’a kadar değil ama yüreğimden kalemime kadar benim kırgınlıklarım...Bu sefer oyunu kuralına göre oynadım.Bu sefer ben kazandım.Bu sefer ben alkışlıyorum.Karşınızda dimdik bir ben duruyorum...

Diye yazarken içimdeki ses araya girdi.Bu oyunun ortasında ne kadar sağlam kaldın dedi.Kırgın ve yaralı oldun.Sen de artık hüzün koktun.Kalemin bile yarım senin...

-Bazen kafamızın içindeki ses ile yüreğimizin sesi birbirine girer.Ve kim haklı hiç anlamayız.Çünkü yüreğimiz kırgın aklımız dimdik durur.Benim gibilerin ise kalemi hep yarımdır.