EVLERİM

• 4 Ağustos 2015 Salı 17:47:11

Çocukluğumdan beri, hiç kendi evim olmadı. Kiracıydım hep. Misafir gibi.

Saymayacağım kaç ev değiştirdim.
Ancak her yaşadığım ev, hayatımda dönüm noktaları oluşturdu. Tanık oldu yaşadıklarıma.

Doğduğum ev yok artık. Doğduğum, varlığıma en çok sevinilen, sanırım en güzel günlerimin geçtiği, el üstünde tutulduğum ev yok artık. O evde kötü anılarım da var. Beni anne-babamdan sonra en çok seven babannemin hazin, acı ve beni gelecek hayatımda çok etkileyecek ölümü, peşinden yine onun kadar seven dedemin ölümüne de şahit ev…

Yıl 2015.

Yarın şu an yaşadığım evden de taşınıyorum. Sanırım hiç kendi evim olmayacak. Olsun. Çok önemsemiyorum. Yeter ki huzurlu geçsin kalan ömrüm.

Evlendikten sonra ki ilk evim..

Pek çok acı tatlı anıyı barındıran, ama bir türlü sahiplenemediğim, bahçe içinde tek katlı bir ev. Orda ne pirinçler ziyan etim, ne soğanlar yaktım, ne hayal kırıklıkları yaşadım, ne yastıklar ıslattım gözyaşlarımla, kimse duymadan, görmeden..

İkinci evim. Çalıştığımız kurumun lojmanı. Evliliğimde ki en güzel günlerimin geçtiği yıllar. Kaç sene kaldık hatırlamıyorum. Belki 4, belki 5…

Kurumdan ayrılmamızla, gelsin yeni evler..

Lojmandan sonra ki evimiz…

Karabasanlarımın gerçek olduğu, ıslak, yalnız gecelerime şahit olan ev.

Sonra ver elini Karamürsel..

Yeni bir başlangıç, yeni bir hayat..Ve daha ilk günden yıkılan hayaller.

Ve büyük depremi yaşadığımız, mucize kurtuluşumuza tanık olan ev…Yavrumuzla birlikte..

Karnımda o.
Evsiz..misafir..çadırda geçen birkaç ay..

Tekrar yeni bir başlangıç.
Şu an ki yaşama sebebim, sevincim, mavi gözlümün dünyaya geldiği, ilk adımlarını attığı ev. Orda da çok anılarım var. İyi ve kötü…Ağırlık hangisinde dediğimde; dünyaya bakışımı değiştiren, gelecek kötü günleri göğüslememi sağlayan yavrum sayesinde , elbette güzel hatıralar ağırlıkta.

Ve ömrümde en uzun konakladığımız ev.

Karamürsel, Mavi Körfez Sitesi. ‘Büyüdüğümde param olduğunda, o evi alacağım ben anne. Unutamayacağım günler geçirdim orda, başkalarının oturmasına dayanamam’ diyen kuzumun sevdiği ev.
Ama yeni başlangıçların da doğduğu ev.

Ve Değirmendere. İki kişilik yaşama, ilk adımlarımız. Ve, olgunlaşan, büyüyen, iki kişilik.

İleride verilecek kararların ilk tohumları..
Artık İzmit’deyiz. Burası..Şu an..

Hayatımız boyunca unutmayacağımız, radikal kararlar, yabancısı olunan çekilen acılar, filiz veren yeni umutlar..

Yarın akşam yeni evimizde uyuyacağız. Artık acı, keder, hüzün istemiyorum. Kalan ömrümde sadece huzur, sağlık ve sevgi istiyorum.

Tanrım beni duyuyormusun !!!