Ben 7 yaşımda bütün hayalleri yıkılmış genç bir kızdım. İnsan sevdiklerini kaybedince hayallerini de kaybediyormuş meğer. Benim de öyle oldu, babamı kaybettikten sonra hayallerime de bir sure ara verdim. Anımsaması zordu onunla ilgili hatırladığım tek şey isten gelirken elinde kocaman bir pamuk seker, gülümseyerek bakardı ve yaklaşırdı yanıma, açardı kollarını ve ben koşarak zıplardım kucağına. Kocaman sarılırdı bana o an yelkovanla akrep bile kovalamazdı birbirini. Korkularım yok olurdu onun yerine sevgi mutluluk ve huzur alırdı.
Ve bir gün babam isten gelmedi saatlerce bekledim. Annem ısrarla içeri girmemi söylerdi bense hayır babamı bekliyorum gelecek bana kocaman sarılacak derdim. Annem gözlerimin içine acıyla baktı iste o an sanki bir şeyler kopuyordu benden. Bütün gece beklemiştim kapının önünde ama ne gelen vardi ne de giden, yoktu iste babam. Zorda olsa içeriye sokmuştu annem. Ağlayan gözlerle anneme donup babam nerede anne dedim. Bana ayni gözlerle bakıp baban çok uzaklara gitti sonra biz de gideceğiz dedi.
Ufak bir gülümseme burundu yüzüme. Oradan bana pamuk şekerde alacak mi ? Dedim. Alacak kızım alacak dedi gözleri daha da dolmuştu annemin. Anlamamıştım çünkü aklim daha ermiyordu. Büyüdükçe daha da çoğalıyordu özlemim. Hani bizi de alacaktı yanına nerede diye sürekli annemin başını agrıtıyordum. Tamam gideceğiz ama bugün değil kızım biraz daha büyümelisin diyordu. Büyümüştüm. 11 yaşıma basmistim.Baba özlemini daha cok hissetmeye baslamistim. Kucucuk dunyamda buyuk hayaller kuruyordum. Hep babam vardi hayallerimde herkes babasini cizerken bense babamin bana aldigi pamuk skeri ciziyordum.
Bir tek onu hatırliyordum ondan geriye kalan. Ne kadar buyusemde hala vazgecemiyordum cocuklugumdan geriye kalan her sey bir ozlemden baskasinu anlatmiyordu bana. Simdi ise buyumus ve o kocaman hayalleri kucucuk dunyamda gercek yapip umut yolculuguna cikmistim. Ve artik bir ogretmendim cocuklarin hayallerine yon veren ve onlari umitsizlik icinde birakmayan. Cunku benimde hayallerime yon veren bir ogretmenim vardi. Yuregi yurwgime dokundu.
Ve hayallerim gercek oldu. Simdi ise ben de hayllerini gerceklestirecegim milyonlarca fidanin. Dusunuyorum da ne kadar guzel ama bir o kadar da ozlem dolu cocuklugum vardi. Ufacik bir sakiza gulucukler sacardik. Kanayan dizlwrimize bir buse yetwrdi acilari gecirmek icin ya da evli evine tekerlemesi soylenirdi annelerimiz bizi eve cagiediginda . sabah cikardik disari aksama kadar kirlenirdi yeni giysiler alinan her ayakkabunin ucu yirtilirdi topa tepmekten ya da disari cikmk icin binbir bahanemiz vardi
yaz gelince komsunun bahçlerine dalardık hem meyveleri yerdik hem de dayak ama yine de usanmazdık yaz boyunca yapardık bu yaramazlıkları. böyleydi cocukluğumuz bizim, bunların yaında gece yastığa basımı koyyduğumda baba özlemi ciğerlerimin en ucra köşelerine kadar yayılırdı. nefesim kesilrdi ağlayamazdım. hıçkırarak ağlasam annem duyarda uzulur diye. hep korkarak yaşardım hayatı, hayallere dair. şimdi ise korkular yoktu çünkü ise artık öğrenmiştim bir daha babamı göremeyecegimi bildiğim bir sey vardı alışmaktı babasız yaşamaya. alışınılıyordu yavas yavas yokluğuna da elbet vardı ama bir yerlerde bamtelime dokunan acılar. aslında çokta yorgun değildim bırıkmış hayallerimin içinde. herkes gibi ben de kenetlemiştim ellerimi hayatın bir ucuna ve yavas adımlarla düşmeden devam ediyordum.
yazmak yoruyordu beni ama içimde ne varsa dokuyordum kagıda en azından yeni yasadıklarıma yer açılıordu. bu sefer biraz daha uzun yazmıştım yasadıklarımı deftere. kapattım yüreğimde bırıktırdıklerımı döktükten sonra sayfalara. her zaman ki yerime koydum ve yasanması zor olan hayalleri düşünerek uykuya daldım