- 537 Okunma
- 4 Yorum
- 0 Beğeni
Simitçi
Kuşluk vakti sessizliğini ağlayan bir ses bozdu.Merakla balkona çıkıp baktım simitçi çocuk on iki yaşlarında ağlıyor.Tepsisi yere düşmüş;kalan birkaç simiti ellerinde.Niye ağlıyorsun?Simit paramı alıp kaçtılar..Nasılda üzgündü.Tüm umudunu sattığı simitlere bağlamış gibiydi.Yarın yeniden simit alamam diye ağlıyordu.Yukarı gelmesini söyledim.Geldiğinde kaç simit sattığını sorup elinde kalan simitleri de alıp hepsinin parasını ödediğim de nasılda umutla iniyordu,umutsuz çıktığı merdivenlerden.
Umudunu.azmini yitirmesini istemediğim bu simitçi ne yaptı bilmiyorum fakat:Ben umudu kırmanın,emeğe saldırmanın haykırışlarının sevince dönüştüğü anı hiç unutmadım..
Umarım ki;umuda saldıran,başkasının ekmek parasını elinden alan eller;vicdanla yüzleşme yürekliği gösterip,bir simit parasına emekli olanları düşünüp hakkaniyet ilkesinin paslarını silebilecek donanımları çoğaltır..
YORUMLAR
Mutlu etmenin motoru mutlu olmaktır galiba? Karşılıklı mutluluk hep böylesi nesnelliklerde vuku bulur nedense?!
En kolay olanı budur mutluluğun, karşılığı maddidir zira.
Oysa umutsuzluktan umuda çevrilen bu yolun getirdiği mutluluk ne kadar da kekrek, yalancı bir tat bırakır damaklarda...
Olmamalı mı? Elbette olmalı hatta fırsat bulunduğunda atlanmamalı, tadılmalı bu mutluluk da.
Ama bir de gönlün, zor olanın mutluluğu var ki, bir ömür bu yolda feda edilir ve asla da somutu olmaz yiten yılların ardından bakarken hüzünle...
Kaleminize sağlık derken, Defter'e hoş geldiniz efendim.
Yüreğinize sağlık:)İyi niyetli davranışınız hiç unutulmadı diyebilirim. Tabi ben bu kadar şanslı olamadım:)Bununla ilgili küçük bir anım vardı.Bir tepsi simit sattım.Keyifle paramı cebime koyup evin yolunu tuttum.Ara sokakların birinden geçerken benden biraz büyük olan bir çocuk arkadan gelip bana omuz attı. Arka mahallede bu racona uymak gerekir.Kavgaysa kavga yani nerden geldiği önemli mi:)Bir ondan bir benden derken üç beş genç gelip bizi ayırdı.Onu dövdüm diye kibirli bir şekilde oradan ayrıldım. Biraz yürüyünce cebime dokunasım geldi.Maalesef işler göründüğü değildi.O gençler pusuya düşürmüşlerdi. O sokağa geldim tekrar. Hiçbiri bunu kabul etmeyerek beni tehdit ettiler. Üzgün halde birkaç kahvenin önünden geçtim. Belki birileri bana yardıma gelir sandım.Ağladığımı bile hatırlıyorum:)Maalesef kimse derdime derman olmadı.Karakola gönderdiler.Durumu anlattım.Bana parana mukayyet ol, diye tembihte bulundular.Başka da hiçbir işlem yapılmadı. Tuhaf bir gündü:)O gün orada siz olsaydınız çok mutlu olacaktım,ha para verseydiniz hiç unutmayacaktım sizi ve içinizdeki insan modelini,sevgilerimle...
Simurg Bengisu tarafından 7/28/2015 11:30:14 PM zamanında düzenlenmiştir.