acı bir kayıp sayılırdı

• 12 Temmuz 2015 Pazar 09:51:41

Dişimi kaybettim; bacağımı kaybetmişim gibi geldi bana.

Doktor: „malesef bey, bunu kurtaramayız artık“ dedi...başka şeyleri duyamadım.
Nasıl geldiyse aklıma o an, <sistem bankaları kurtarıyordu, toplumun parasıyla; sigortalar çeyrek milyar üzereinde fazlalık biriktiriyordu; yine toplumun parasından. Ve her tür savaş hazırlıkları yapılıyor toplumun emeğinden. Kapitalist devlet, zorla almayı, yaptırtmayı, kısacası sömürüyü ve baskıyı kanuna bağlamış. Bunun için yaptırımları var. Buna göre, kanunen yapılan haksızlık, “haksızlık” değil. <Kanun köleleştirmeyi olanaklı kılmışsa buna uymak gerekir.> Peki insanların aşağılık derece sömürülmesi, fakirleşmesi, genç insanları kapitalistlerin kazancı için savaşa göndererek ölmesini de kanunlar belirliyor. Bu adi kanunları kim çıkartıyor, bize karşı?.

Emeğin ve paranın esas sahipleri, öyle seyretmek zorunda kalıyor kendilerine karşı yapılanları. Kanunlar, onların elini kolunu bağlarken, devletin gerçek sahiplerini hem gizliyor hemde koruyor. Sistemin gözünde ve onun basınında, politik savunmasında ise, “herkes kendini suçlamalı, <suçlu sensin> diyor sistem. Tek insan için de aynı şey geçerli . “Suşlusunuz! Bütün dünya insanları suçlu. Fakir ve aç olanlar suçlu. Kapitalizm ve onun sömürüsünde hata yok. Suç: insan olmakta.
Bunları düşünürken derin bir hüzün aldı beni.

Morfin inesinden sonra uzun koltukta kaybolmuştum.

Sokağa çıktığımda durdum önce. Yürüyebileceğimden emin değildim, korkuyordum. Sonra yürürken topallıyordum. Ya da bana öyle geliyordu. Kendimi tek bacaklı gibi hissediyordum. Bu ağırlaşmış bir depresyon olabilirdi.

Polis silahını ağzımın içine tutarak tetiğe basmıştı. Ağzımdan kan geliyordu.
Topallayarak yürürken, gözüme her şey kanlı görünmeye başlamıştı. İçimdeki titreme ve korku da artmıştı. Birden kırk yıllık fabrika işçiliği geldi aklıma. Her şey kesik kesik geliyor aklıma, yine bir yerde kesiliyordu nedense.
Şimdi ne olacaktı. Aklım daha sık gidip gelmeye başladı. Artık bir şey tutamıyordum.

Yürürken topallıyordum. Aslında ayağımda bir şey yoktu....

mehmet tekerek 2013