Sevilmeyen babalarında olabileceğini düşünüyorum, bende sevemedim babamı bir türlü..tebrikler

merasimleri oldum olası ne sevmiş -hoş sevilecek bir tarafı da olmaz zaten- ne de tasvip etmişimdir...sadece cenaze törenleri değil, düğünler, nişanlar, kınalar, resmî veya normal toplantılar her neyse işte...çünkü o kalabalığın nerden baksan yarısından fazlasının, vazife uğruna, hatır uğruna veya orda bulunması gerektiğine kendini kaptırıp daha çok göze batmak ve yokluklarını gidermek için meraklarından orda bulunduklarını biliyorum ve bu durumdan rahatsız oluyorum...ha evet o kalabalığın içinde saklanim derken benim de ayaklarım yerde iyice sürttü...daha çok sırtımı yaslayacağım duvar diplerini, kimsenin beni göremeyeceği köşeleri, uçları tercih ettim hep...cenaze törenlerinin de örf ve adet kapsamları içinde hep kendini tekrarlaması ve öteki tarafta da huzura kavuşsun ve ruhuna değsin diye sanki merhumu sağken memnun edememiş ve bunun pişmanlığını duymamak için dökülen onca gözyaşının üstüne onca toplanan kalabalıktan dua talebinde bulunmak ve vicdanı susturmak bana gereğinden fazla abartılı geliyor bazen...ölünün ardından adına ve şanına yakışır törenler hazırlamak, kazanlar dolusu yemek pişirip dağıtmak, helvasını kavurmak -ha ben helvayı severim ölü-sağ farketmez o ayrı- kırkını çıkarmak, kurbanlar kesmek ne bilim ne gerek var bütün bunlara..?

bunun üstüne bir yazı yazmıştım sırası gelmişken paylaşmak istiyorum seninle:

Amıke'yi aradım bugün Fate...sesi kötüydü...kolay değil elbet elli yıllık hayat arkadaşını, canından canını kaybetti kadıncağız...hesapta ağlamak yoktu ama onun acılı sesine daha fazla dayanamadım...zaten gözyaşlarınla alacaklı-verecekli gibi karşılıklı konuşamazsın gülüm...öyleyse dudakları yerinden hoplatmak niye?..ölçüsüz vurgularını titretip, birbirine sürtmek de neyin nesi?..koyver gitsin!..varsın inceldiği yerden kopsun!..değil mi ki hergün bir parçamızı dışarıya fire veriyoruz...değil mi ki dalına tutunamayan yapraklar misali, hani şu bizim Selim, Turgut ve benden oluşan birçok halk.a üyeleri gibi bir ağacın kavuğundan kovulup, saklanacak başka bir delik arıyoruz öyleyse direnmek niye ve kimin için Fate?..beraber ağlayalım gülüm...hergün birbirleriyle ladese tutuşsun damlalarımız ve biz her seferinde kaybedelim bu tuzlu yarışı..şimdiki skor bir sıfır...sakın sek-sek oynayan izler gözünü korkutmasın gülüm...bu daha ne ki?..yeni başlıyoruz...

velhasıl işte! ağladım bir güzel bizim Amıke ile...ilginçtir böyle bir tepki vereceğimi önceden kestiremedi kadın...benden böyle bişey beklemiyordu sanki...hani insan hiç beklemediği bir olayın karşısında ne yapacağını şaşırır ve paniğe kapılır ya; kadıncağızın da o dakika sesi duvarlara çarpıp gümbürtüye gitti aniden...bir anda ne olduysa hızını kesti...yani benim sesim az bir farkla sol şeritten onu solladı...demek ki çok dokunaklı makamları titretmiş olmalı dudaklarım...ben de neye uğradığımı şaşırdım...bak bu da ilginçtir...hani o öyle çuvalladı gitti diye ben de kalakaldım bir başıma sesimle...uzatsam mı yoksa ondan bire mi düşürsek notanın iniltili ayaklarını bilemedim...be kadın! ne güzel kendimi kaptırmış akord tutturuyordum ne diye ayarlarımla oynayıp araya giriyorsun...sıranı bekle öyle değil mi ama?..velhasıl kadın da şaşırdı herhalde başka laflar, sözcükler boyuna araya sıkıştırıp durdu...öyle olunca da ses tellerimizde bi gerilme oldu ve bütün bilindik titreşimler koptu...çok üzüldüm çaresizliğimize gülüm!..bana öyle geldi ki; araya zorla sıkıştırılmaya çalışılan saçma sapan onca sözcük türeyince seslerin ayağı kaydı ve başka makamlara sardı...bir harfin bacağı diğerinkine sarktı...öbürü buna hemen bozuldu...birinin kolu diğerinin boynuna sarıldı...öteki bundan hoşlanmadı, huy kaptı...oldu da oldu işte!..yapacak bişey yok olan oldu!...boğazımıza dizilmekten kurtaramadı hiçbiri yakasını...sonra da ayakta kalıp oturacak yer bulamayınca boşu boşuna yer işgal ettiler nefes borumuzda...biri kalkmadan öbürü çullandı üstümüze...derken üst üste yığılınca içimizde yankı yapmaya başladı onca ses...nefes alamayışımız, boğulacak gibi oluşumuz hep ondandır... üzülme sen hıçkırıklar birazdan geçer!..skor iki sıfır ben arkadayım...ön tarafları sevmiyorum biliyosun arka taraflarda gözümü kaptırmıyorum hiç değilse...

ne gereği vardı, diye düşündüm sonra...düşünürken de gülmenin notalarını ç.alacak gibi oldum ve inan ki çok korktum...düşünsene ağlarken birden bire U dönüşü yapıp o kapıyı inadına zorlamak ve kıracak gibi olmak!...gibi gibi sanki...

"çok kalabalıktı meral çok kalabalık! sana nasıl anlatim kapıdan tut da taaa sokağa kadar, hayret ettim...sanırsın başbakan ölmüş (ah be hala nerde o günler!.. hem niye hayret ediyorsun ki, sadece başbakan, yüksek rutbeli adamlar ölünce mi yığılır insanlar sokağa?..yalnızca devlet soyundan gelenler mi hatırı sayılır insanlardır?..bir tek onlar için mi ağlanır...sen bakma onların peşine takılan kuyruğa...çoğu kendisinden bihaber...birçoğu kendi gölgesinden korkar...peki ya ötekiler amıke? ya o ecelsiz ölenlere, o suçsuz, günahsız yitip gidenlere ne demeli?..diyecek oluyorum diyemiyorum zor bela zaptediyorum kendimi...bi iç geçirme nöbeti sadece...diğerleri gibi bu da geçer...skor üç sıfır...önleri zorluyorum ama sana ulaşamıyorum bi türlü...çok kalabalık...

belli ki kadın acısından mantıklı cümleler kuramıyordu Fate...tipik insan doğasının acılıyken sergilediği tablo...biraz da öldükten sonra gidenin ardından övgüler taburu geçsin ki merhum'un da ruhu rahat etsin kendine...ama sanki amıke'nin bizim zama'yla helalleşmemiş gibi bir hali vardı ya da bana öyle geldi; yüzüne söyleyemediklerini şimdi inci gibi ağzına diziyordu...kendisine dedim ki: -zama mâ iyi insandı...nur içinde yatsın!-...amıke'yi susturabilmek ne mümkün beni duyduğunu bile sanmıyorum...say'açlar dört sıfırı gösteriyor...yoksa zar mı tutuyorsunuz siz..?

"taaa Maraş'tan, Bitlis'ten arayanlar, soranlar...inan ki tandık dostlarımızdan çok yabancı hiç tanımadığım insanlar toplanmıştı başımıza...ben havaalanında dört hayvan yetermi acaba diye düşünüyordum ki..." peki bu neydi şimdi amıke?..ya kulaklarım birkaç harfe torpil geçiyor, ince zarı tırmalıyor ya da ben yanlış duyuyorum ikisinden biri gülüm...yok doğru anlamışım, daha memlekete varmadan kurban edilecek hayvanların hesabı (artık koç-koyun-kuzu-sığır; büyük-küçük baş hangisi olursa olsun herhangi bir statü aranmıyor, rutbeli olup- olmayışları da o kadar mühim değil artık!..etine-buduna göre göze değenin vay haline!) ve milletin karın derdine düşülmüş...bir telaş ki sorma gitsin Fate!..hoş sen biliyosun zaten...kendi gözlerin de canlı tanıktı bu merasimli kaosa...bu telaşı berabere bitirelim isterdim ben de ama nerde gitgide arayı açtık...

bırakın artık şu geleneklerinizi...adamcağız ruhunu yukarıya emanet edeli birkaç saat olmuş, daha toprağı parselleyip, tapusunu göstermemiş, izinsiz aşağı inmesi bile yasalarımıza aykırıyken; siz kalkmışsınız kesmeden-yemeden-içmeden bahsediyorsunuız be insaf!..sanki ne kadar çok yenirse o kadar dua toplanacak..hayır kurumları yanınızda halt yemiş...inan ki amıke; çoğu dualar ihtiyaçların karşılanması ve günahların örtülmesi için, içten içe talepte bulunur senden...gözünü korkutup bir amaç güder ve zarurîyetten söylenir...sesli duyulması kulağa daha hoş geldiği için ulu orta yaygara koparır...hâl böyle olunca alacak-verecek meselelerine dönüşür niyetler..."bir günahımı kaç duaya satarım hesabı" anlatabildim mi?..s.atan s.atmıştır...tüketici yemiştir, karnı doymuştur ve köşesine çekilmiştir...belki içinden hiç dua etmek gelmiyordu adamın veya kadının...ama masanın üstündeki ziyafet, fırında kızarmış butlar zoraki söyletiyordu insanı...gel ye iç hiçbir şey demeden, hâşa kıçının üstüne paşa paşa otur sonra geğir, hiçbir şey olmamış gibi kalk git cenaze çıkan evden olacak iş mi bu?..ne ayıp! hiç yakıştıramadım size bunları...duyar gibiyim ziyanı yok!..kırmızı kart yedim ve kadro dışıyım artık...kalabalığı tribünlerden dürbünle seyrediyorum...burdan bakınca karınca gibi görünüyor herkes...arı gibi hareket halinde ve yükünüz ağır...izin verseydiniz seve seve sırtlardım sizi ve karşı yakaya köprüden geçebilirdik beraber...

belki birçoğu ortalığı böyle pür telaş ayaklandırdığınız, kendinizi bu düzene kaptırdığınız için türlü türlü dalgalar bile geçiyorlar arkanızdan... hatta çoktan dedikodu kazanlarını fokur fokur kaynatmaya başlamışlardır hiç merak buyurmayın siz..."he kız o neydi öyle?..anam kadının hiçte üzüntülü bi hali yoktu...hele büyük oğlanın gözünden bi damla yaş dahi aktığını görmedim...herkes kendi havasındaydı...ama bak kız çok ağladı yazık! belli ki çok üzüldü garibim...aman ne olacak sanki bir-iki gün ağlayıp sızlayıp dizlerine vururlar sonra da unutur giderler...kız sahi bir kardeşi gelmemişti adamın acaba araları mı yoktu dersin?..hele bi bacısı vardı ki suratsızın tekiydi o da neydi öyle...valla ben korktum hatundan çiğ çiğ yiyip parçalayacakmış gibi birilerini bakınıp duruyordu etrafına...sanki birileriyle atışmıştı bana öyle gibi geldi ama tam çözemedim meseleyi..yok yok kesin bişey oldu da biz göremedik?"...daha neler neler var gülüm...ama anlatması yoruyor adamı...benim dilimde gül biter, onlar da tüy!..epilasyonlu cümleler kurmadım dikkat ettiysen...zaten köklerimden kopmuş vaziyette; bağımsız bir ölüyüm ben de...

yani anlayacağın böyle ortamlarda nezaketen oturulur, yenilir, içilir; eller havaya kalkar bir-iki sevaplı cümle ağzından kerpetenle çekilir...sıkıysa söyleme!..sana cennette yer yok!..olay budur yani...ben birisine dua edersem içimden geldiği gibi okurum...bütün âyetleri, (bak şapkasını takmasını bile biliyorum ah'ını almiyim şimdi bir harfin günahtır çarpılırız sonra) bütün duaları da ezberlememe gerek yok...arapçayı su gibi öğrenip veya sadece parça parça bir duayı akılda tutmak için gerektiği zaman avucuma alıp gün yüzüne çıkarmama da gerek yok...gramatiğine zeval gelmesin diye elimden kurân'ı düşürmemeliyim kuralı da yazmıyor bir yerde...benim yüreğimdedir bütün iyi niyetlerim...niyazlarım...taaa derinlerde bir yerde...herkese çıkarıp göstermem gelişigüzel...ilk önce onu hakedecek birini bulmalıyım karşımda... kirletmeden tertemiz yine içine yerleştirecek ve orda koruyacak sonra da nesilden nesile verecek birini yani...sevabıyla-günahıyla içimizdedir barınağımız...sığınağımız...

dua edersem ellerimi birçoğu gibi havaya kaldırıp, göğe bakma zorunluluğunu da tanımam ben Fate...benimle o kutsal varlığın arasında geçen diyaloğa kimseyi içeri bırakmam..o sıra ne yerdedir ayaklarım ne de gökte...haritada yer mi işaretliyoruz ki bir takım doğa ve manzara olaylarını devreye sokalım?..bir insanın en iyi dilekleri dilden önce, kalbine düşer ve yüreğini yoklar...eğer kaldıramayacağın yükte olursa er geç çıkacaktır bedeninden...er ya da geç terkedecektir birgün seni...iyi niyetlerin de, kötü niyetlerin de...ama iyiye dair ne varsa içinde onu gülümseyerek yolcularsın her zaman...hatta "kendine iyi bak" diyen bir buseyi yanağına kondurursun...çünkü bilirsin gideceği yere güzelliğini de beraber götürür ama kötüler hep sövülerek kovulur...hep ağzında tahriplere-tahriklere yol açar ve dilinin yuvasını zehirler...o acımsı tad hiçbir zaman çıkmaz ordan ve o bölgeden çıkan sonraki sözcükler ister istemez nasibini alır bu zincirleme kazadan...ister istemez çıktığı ve gittiği yerde kötü izlerini ardından bırakır ve her yere bulaştırır...ne yazık ki bir panzehiri satılmıyor henüz piyasada...

yani demem o ki gülüm; çoğu zaman başında toplanan bu kalabalık gelenek yerini bulsun diye, halk arasındaki adı iade-i ziyaret denilen durum; hal-hatır ilişkilerinden ibaret olup; daha çok arkasından kötü konuşulmasın diye ve yarın öbür gün başka bir yerde, başka bir toplantıda, düğünde, cenazede v.s göz göze gelince, birbirlerine bakacak yüzleri olsun diyedir yine...

hâl böyleyken insanlar ısrarla kimlik sayımı yapar gibi birbirinin yüzünü tarayıp, banttan geçirircesine birbirlerinin röntgenlerini çekip duruyorlar ha bire...işte buna çok kızıyorum...sanki baktıkları yüzde aynı merhamet ve iyilik temalarını işleyip gündemde tutmaya çalışıyorlar birbirini...birkaç yağlı sözcüğü de yanına dizip karşılıklı yutturmaya çabalıyorlar...göstermiş oldukları bu üstün uğraşlarına ve telaşlarına hastayım doğrusu...keşke bu performanslarını başka alanlarda da gösterseler...

evet belki de haklısın amıkemı... -biz böyle gördük, böyle biliriz- zincirinin vazgeçilmez bir halkasıdır bu örf ve adetlerimiz, demek istiyorum diyemiyorum...kulağımı zonklatan o sözcük kısa devre yapıyor yine:
"dört hayvan yeter mi acaba?"
dört bacaklı olanlar mı yoksa iki ayaklarıyla üstünde duramayanlar mı?..
demek istiyorum diyemiyorum kadına...
şaşkınım tabi...ben de birkaç ağırbaşlı ve oturaklı sözcük bulduktan sonra kapatıyorum günün konuşmasını..
sonra da içimden diyorum ki:

bra yanlış anlama ama ömür kadın amıkemâ!..
...
...

farkındayım harun şimdi ben de laf kalabalığı yapıp sayfayı gereğinden fazla işgal ettim...neden yaptım bunu bilmiyorum...huyum kurusun meramını uzun uzun anlatanlardanım ben de işte...

evet yazına geri dönelim şimdi...okuyunca ister istemez benim de gözümde mösyö meursault' ın profili canlandı...herşeye kayıtsız ve ilgisiz gibi görünen...ve dışarıya kendini öyle ele veren...

"önceden de haklıydım, şimdi de haklıydım, hep haklı olacaktım. şimdiye kadar bu şekilde yaşamıştım. şimdiden sonra da bu şekilde yaşayabilirdim. şunu yapmış, bunu yapmamıştım. filan şeyi yapmamıştım, ama falan şeyi de yapmıştım. daha ne olmak ihtimali vardı?..

...

herkes imtiyazlıydı. bu dünyada imtiyazlılardan başka kimse yoktu. ötekileri de günün birinde mahkûm edeceklerdi. eğer, adam öldürmekle suçlanıp da annesinin cenazesinde ağlamadığı için idam edilirse, ne çıkardı bundan? salamano' nun köpeği de karısı kadar kıymetliydi.

...

hiç kimsenin onun arkasından ağlamaya hakkı yoktu." -Albert Camus & Yabancı-


gel gör ki senin cenazeye katılmamak ve ağlamamak için elinde haklı nedenlerin vardı...ama toplumun elinde de seni yargılayacağı ve ayıplayacağı suç bildirileri ile dillerinde ezbere konuştukları tazyikli ve tükürüklü sulardan fazlasıyla mevcuttu...

çok boyutlu tartışma konusu aslında...

her anlamda güzel dile getirmişsin...

kutlarım seni...




Yaralım tarafından 7/8/2015 10:00:45 PM zamanında düzenlenmiştir.

uzun zamandır bir yazıyı sıkılmadan okudum. ben her şeyden sıkılırım çünkü. merak uyandırıcı bir anlatım ve çok çok yalın ama heyecan verici dümdüz ve çarpıcı cümleler vardı. bu yazı bana çok fazla yakın geldi, keşke gelmeseydi. evet camus'un yabancısını okur gibi ve aynı romandan filme uyarlanmış demirkubuz'un yazgı'sını seyreder gibi hissettirdi.yazdıklarını -benimkiler kadar olmasa da :) - karmaşık bulurdum. bu iyiydi.
bazıları gerçekten sever, bazıları sevmez ama sever-miş gibi davranır, bazıları da gerçekten sevmez. hikaye mi fantazi mi bilmem ama çok sahiciydi. bence bir öykü okuyana acaba bunları gerçekten yaşadı mı ki diye düşündürüyorsa çok başarılı bir öyküdür. ben sadece çok başarılı bulduklarımın yerine kendimi koyarım, merak ederim..
bu arada ya bana öyle geldi tarzını değiştirmişsin, ya da tarzını değiştirmişsin bana öyle geldi :)

Gerçeğin ne olduğu kuşku götürür doğrusu ama yadsıyamayacağımız tek gerçek hep bir yerde bizi beklemekte. Kim bilir ölümü ürkünç kılan da bu olsa gerek.
Tebriklerimle değerli yazarım. Tadı damağımda kaldı.
Saygılarımla efendim...

Enteresan bir hikaye, enteresan ir üslup.
Kısacık cümleler,
sık sık soluk alma imkanı sağlıyor sanki insana.
Enerjinizi tazeliyorsunuz, gücünüz artıyor, biraz daha şevk ile sarılıyorsunuz hikayeye.
Ne bileyim,
o kısacık cümleleri ve taşıdığı anlamları,
yerlere saçılan tespih taneleri gibi toplamak güzeldi.
Ve,
babalar sevilir diye biliyorum ben.
Neden sevilmesinler ki?

böyle bir anlatımla, böyle bir üslupla, böylesi bir akışla yazılmış bir romanı okumayı çokk isterdim...


girdap gibi...

CaNMaYBuLL tarafından 7/25/2015 3:42:13 AM zamanında düzenlenmiştir.

aslında duygusuzluk diye bir şey yok. duyguların toplumun kabul ettiği durumlardan başka noktalara yoğunlaşması vardır. çok güzel bir öyküydü, tebrikler.

Okuduklarım aklıma Alber Camus'un Yabancı romanındaki Mersault'nun yabancılaşmasını ve aynı zamanda Zeki Demirkubuz'un Yazgı'sındaki Musa'sını getirdi. Musa'nın ölen annesinin ölümüne üzülüp üzülmediğini anlayamazssınız. Her şeye kayıtsızdır Musa, hayatı, yakınlarıyla beraber absürd görür zira çevresine de kendisine de yabancılaşmıştır. Ama oldukça da tepkisizdir. Burada kahramanımız yol boyunca sadece çevre ve kendisini gözlemlese de, vuslatta dayağı gönüllü yese de içi nefret doludur babasına.

Güzel kaleme alınmış, dokunaklı işlenmiş. Okumayı bitirdiğimde içime, youtube gidip, rahmetli Müzeyyen Senar'dan "Ham meyvayı kopardılar dalından" parçasını dinleme arzusu doldu.

Kaleminize sağlık yazar, sağlıcakla

nitemtran tarafından 7/8/2015 12:32:51 AM zamanında düzenlenmiştir.

Ne yazacağımı bilemiyorum. Babam 90 yaşında ve ben çok korkuyorum bizleri terk etmesinden.

Kaybedecek bir şeyi olmayan insanlar her şeyden en çok korkan insanlar gibi gelir bana..
neden böyle düşündüğüme gelince, bir şeyleri sahiplenmek onları bir o kadar güçsüz kılar da ondan.

Korkusuz ve vurdumduymaz gibi duran kahramanın, o kendine ağırlaşan dilinin, çevresine verdiği tepkilere sirayet etmesi de bir o kadar donuk ve ağırdı..içinde biriken o kuvvetli nefreti hissettirirken de hiç zorlanmıyor.oldukça rahat bu rahatsız durumdan.


Belki de okuduğu hikâyedeki köpekler gibi bağırmalıydı o da... İçinde kendi ile beraber büyüyen öfkesini..



Saygılar.

........

Neva Sad tarafından 1.4.2024 14:24:51 zamanında düzenlenmiştir.

Adam bir biçimde terk etmiş doğduğu evi. Sonra duygusuzlaşmış. Anlatımların öyküye uygun olduğunu düşünüyorum. Yani bu kadar hissiz seneler geçirmiş birinin geri dönüşü de gayet mekanik olacaktır.

Bu duyguyu hissettim yazının içinde. Merhametsizliği.

Gayet güzel.

..

sahra tarafından 12/10/2016 2:50:53 AM zamanında düzenlenmiştir.

düşündüm. ben hep düşünürüm.
sonra vazgeçtim. hep vazgeçtiğimi düşündüm sonra.

öykü mü? uzunca kalacak kadar güzel.