MAZİNİN BÜYÜSÜ
Düşünce sınırlarımı zorlama gayesiyle bazen düşünmeden edemiyorum niçin böyle renksiz ve monotonlaşma sebebini. Tekleyen bir silah gibi her gün aynı şeyleri yaşamak, bence zamanı çöpe atmaktan farsız bir arzu… Darbe dönemlerini ve siyasi buhranlı kara günleri bir tarafa ayırdığımda, önceden birlikte içilen bir bardak çayın bile öyle doğal ve çekiciliği varmış ki, insan kendini sanki o günün saadet iksirini içiyormuş gibi hissediyormuş insan…

Evler vardı; cennet bahçelerinden bir köşeyi andıran, tarifsiz mutluluklar çağrıştıran... Erler vardı; mertlikte ve vefada ulu çınarlarını hatırlatan ve nazire kahramanlarını kıskandıran… Zevceler vardı; yüzünden makyaj yerine nur, gözlerinden sürme yerine iffet çağlayan… Masumiyeti samimiyetinden okunan ve çıkarsız sevgi dünyasından nazlı bir ceylan edasında erininin yollarını gözleyen… Baharda çiçekli tomurcuk dallarını andıran gümüş nazenin dost elleri vardı; hışım, akraba, eş, dost ve eşrafa ihsan sunan…

Derinleşen ayrılıklar, bu gidişle intiharımız olacağa benziyor. Bireylerin kendisini yalnızlık potasına hapsettiği aile meclisleri, kuru kalabalıktan başka önem arz edemez oldu! Sevginin merhemi, gönül kırıklıklarını kapatma da ve aile fertlerini kucaklama da derman kılınamadı. Birlik olunamadı ve dahası bir kalınamadı. Netice de güçlü bir dirlik kurulamadı. Sonuç itibarıyla kan bağından başka annenin babaya, babanın da evlada muhabbet penceresinden bakışı renk kaybetti.

Emir siğasına bürülü günler galiba kopan ailevî bağların, yıkılan gönül otağlarının ve değişen muhabbet bulvarının kara gün habercisiydi. Ortak noktada buluşmaya fırsat günler ve geceler yasın siyah kesilen renginden mutluluğun ve saygının renk kaybeden efektinden başka çare getirmedi. Yürekleri kor alevleri yalayıp kavurduğu ve umutları dört bir yana savrulan ayrılık rüzgârından başka…

Kalemdâr 20.02.2014 02:15:11