YAZMAK GEREK

• 30 Haziran 2015 Salı 15:37:49

Benliğimizi aşıyorsa gördüklerimiz duyduklarımız kısaca gözlemlerimiz. Ve kendi duygularımız da eklenmişse üstüne katma değer olarak, yürekte fırtınalar kopar ve iç sesimiz yaz der yaz ki azalsın yükün..
Peki ne kadar yazabiliyoruz.?
Oku der aklımız önce, oku ki bilgi dağarcığın genişlesin yeni ufuklar aç kendine.!
Peki ne kadar okuyoruz.?
Maalesef şu bir gerçek ki okuyan bir toplum değiliz. Ve kimse bana okuma yazma bilmeyenler de var bu ülkede diye hatırlatmasın, okuma yazma kurslarında öğrenmek ve kendini aşmak varken.
Okumanın maddi imkansızlıklardan olduğuna da inanmıyorum. Okumak için illa ki pahalı kitaplar almamıza da gerek yok. Hele ki günümüzde çoğu evde internet varken, bilgiye ulaşmak bu kadar kolayken neden okumuyoruz.?

Genelleme yaparsak ben bunu biraz da günümüzdeki eğitim sistemine bağlıyorum. İdealist öğrenciler yetiştirmiyor yap boz tahtasına dönen sistem.
Bizler eğitim ve öğretim sistemi nedir gördük, yaşadık almak isteyenler de payına düşeni aldı.!
Hiç unutmam.!
Tatil ödevi verilirdi en az şu kadar sayfa yazacaksınız denirdi. Bir yazarın bir kitabını okuyup özetini yazmamız istenirdi, gerçekten okuyup okumadığımız sınanırdı.
Her evde cilt cilt ansiklopediler de yoktu, kütüphanelere gider okur, araştırma yapar tatil ödevimizi öyle hazırlardık. Gerçekten öğrenir beynimize yazar, suya yazmazdık o altın değerindeki bilgileri.
Okumayı severdim çünkü bana da öğretmişti sistem.!
Özellikle lise çağlarımda harçlıklarımla her hafta bir kitap alırdım. Böyle tanıdım Türk Edebiyatının ve Dünya Edebiyatının usta yazarlarını ve şairlerini. Edebiyat ve dil bilgisi en sevdiğim dersti. Yazılı sınavlarda öğretmenimiz bir kelime veya cümle söyler, bunun üzerinden bir kompozisyon yazın derdi. En sevdiğim yazılı da buydu ve en güzel notum da gelirdi ödül olarak..

Maalesef günümüzde sürekli değişen ,bir türlü oturmayan eğitim sistemi çocuklarımızı ezberci beyinler olarak yetiştirmeye devam ediyor.
Bizler şanslıydık bu konuda eğitim laf değildi., gerçekten her konuda eğitilirdi öğrenciler. Her şeyden önce kıyafet konusunda uymamız gereken bir disiplin sistemi vardı. Sık sık kontroller yapılır uymayanlar uyarılır, devamı halinde disiplin kuruluna sevk edilirdi. Hatırlıyorum o zamanlar pek hoşnut olmazdık bu durumdan ama
bunun gerekliliğinin de farkındaydık.
Öğretmenlerimizi gördüğümüz her yerde (ki bu okul dışında da olsa) selam vermeden geçmez, saygıyla eğilirdik önlerinde. Olması gereken de buydu.! "Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum" bilinciyle yetiştirilen ATATÜRK gençleriydik biz.
Şimdi öğretmenler öğrencilerden çekinir oldu, bunu biliyorum çünkü birçok eğitimci var ailemde. Bugünleri gördükçe ve geriye dönüp baktıkça ne şanslı gençlerdik demekten kendimi alamıyorum.
Nerden geldik nereye gidiyoruz, nereye götürülüyor bu toplum.?

Hiç bir zaman, oldum piştim demeden son nefese kadar öğrenmeliyiz. Dinleyerek hissetmeye çalışarak, damdan düşmeden de anlayabiliriz düşenin halini ve kendi payımıza düşeni almalıyız. Kısaca önce okumalı öğrenmeli dilin kurallarını sonra yazmalıyız. Bu yazıyı yazdım diye ’oldum mu zannediyorsun kendini’ demesin kimse. Öğrenmem gereken o kadar çok şey var ki bunun bilincindeyim ve Allah’ın izniyle bu açıklarımı kapatıp daha da güzel yazacağım.
Bugün içimde biriken bazı yükleri hafifletmek istedim sadece ve doğaçlama yazdım işte böyle..

Bir buğday tanesiydim kar sularıyla beslendim,
Boy verdim, rüzgarlarda savruldum..

Bu topraklarda şehidimin kanı var,
And olsun düşman karşısında eğilmeyecek başım.!

Duygu Şen (30.06.2015)