Bu gün rahmetli babacığımla bir anım aklıma geldi ve paylaşmak istedim.
6 veya 7 yaşlarındaydım İzmir Fuarını geziyorduk ve etraf oyuncak satıcılarıyla doluydu. Ben de bir oyuncakçının elindeki pembe ve gözlerindeki boncukları düşmüş bir plastik bebeğe takılmıştım. Annem ve babam beni ikna etmeye çalışıyor ilk gördükleri oyuncakçıdan sağlam bir bebek alacaklarını söylüyorlardı. Babam beni elimden tutmuş oradan zorla uzaklaştırmaya çalışıyordu ama ben tutturmuştum illa o kör bebeği istiyordum.
Babam beni yürümeyle sürükleme arası ne kadar götürdü emin değildim ve son sesimle babama senin paranı köpekler yesin diye bağırdım. Birden babam geri döndü ve gülerek bana o bebeği aldı. Tire ye evimize döndüğümüzde arkadaşlarım bebeğimle çok dalga geçtiler ama onu o kadar çok sevdim ki 54 yıldır unutamadım.
Aradan geçen yarım asırdır hep aynı şeyi yaptım. Bir şeyi sevmem için kusursuz olması hiç gerekmedi ve hatta zavallı ve çaresiz canlıları daha çok sevdim