Oturmuş bir kayalığın üzerine istanbulu izliyorum. Öylesine yüksekten, öylesine gönülden. Birbiri ardına sıralanmış arabalar, parkta oynayan çocuklar, bir ağacın altına sığışmış sevgililer.. Herkes farklı hayat yaşıyor aslında. Herkesin farklı amaçları, farklı hayalleri var.
Gözlerimi kapadın. Şimdiyse sadece seni düşünüyorum. Gülüşün geliyor gözümün önüne, sarılışın. Kokun burnumda sanki her yer sen kokuyor. Bu toprağa, bu havaya, gökyüzüne karışmışsın. Öylesine güzel kokuyorsun. Derken arkadan bir ses yükseliyor. "Allah sevdiğine bağışlasın be abla, gül almaz mısın" bağışlasın be abla diyebiliyorum sadece. Gözyaşlarımın arasında kayboluyorsun sonra. Hayalini arıyorum ama bulamıyorum. Söylesene sevdiğim. Sevmek sadece yeter mi? Yoksa sevdiğin için parmak uçlarından kan gelene kadar emeklemek yeri geldiğinde ise ayakların patlayana kadar koşmak mı gerekir? Peki sen hangini yaptın?