- 681 Okunma
- 4 Yorum
- 1 Beğeni
Affet Beni Suriyeli Çocuk..
İnsanlar, insanlar ve insanlar.. Hepsi konuşmakta noktayla, ünlemle, cevaplarla ve cevabın içindeki sorularla. Lakin kimsenin kimseyi dinlediği yok. Etraf kalabalık, insanlar mutsuz. Gerçek his, sahi nereye kayboldu? Bir Suriyeli çocuğun gözlerinde kaybettim ben o hissi. Telefoncudan yeğenimle birlikte çıkarken ellerimize baktı o Suriyeli Çocuk.. Kendi eli dişlerinin arasındaydı.. Masumluğu ellerine yansımıştı ansızın. Keşke dedim keşke seni tutup çıkarabilsem bu hayattan. Yandım, Suriyeli Çocuğun gözlerinin kenarında siyahlıkta kül oldu ruhum. İnsanlık mı? Neydi , insanlık? Ben yatağımda yatarken mışıl mışıl, onun hakkı neydi sokakta uyuması için? Daha 8 yaşında. Belki de 7. Belki de hiç yaşı olmadan büyüdü.
Affet Beni Suriyeli Çocuk..
YORUMLAR
tebriklerimle. Size, yürekten katılıyorum. Rabbim kimseleri onların durumuna düşürmesin. Vatanından, ailesinden ayrı koymasın. Kimselere el açtırmasın. BU hem onların hemde bizim imtihanımız. Onlarınki sabır imtihanı ise , bizimkide insanlık imtihanıdır değilmi_? kutladım sizi arkadaşım. İnsan yüreğiniz var olsun
Çok hak verdim bu yazınıza. Bazı olaylar veyahut durumlar çabuk paslanıyor, aklımızın bir köşesine çabuk atılıyor, belki atılmıyor bile silinip yok oluyor. Ama Suriyeli, Filistinli, Gazzeli çocukların masumluklarının aksine yaşadıkları dram dolu anılar akıllarında yer ediyor. Biz silip atsak, unutsak bile onlar bir ömür bu acı dolu anılarla yaşamak zorundala kalıyorlar. Aslında biz insanlar çok büyük bir hata yapıyoruz; dersimizi çabuk alıyor aynı aceleyle unutup kör cahil, ders almayan arsız halimize tekrar bürünüyoruz. Kuşkusuz.