İnsan eline kalemi sanki bilinçsiz olarak alıyor, sanki farkında olmadan yazıyor cümlelerini akışına bırakarak, belki de yaşayarak bilemiyorum. Sahipsiz gibi duygular, amaçsız gibi hayatlar, sonsuz gibi acılar... Dünyaya geleli yıllar geçmiş sanki yorgun bir bedenim, solgun duygularım, elimde bir tek kalemim ve umutsuz bir vakayım sanırım. Bir amaç belirlersiniz hani ve umarsızca engel olurlar önüne ’tamam’ dersin ’aşarım ben o engeli de aşarım’ dersin. Dersin çünkü seni senden başka avutan, koruyan, destekleyen yoktur hayatta. Ağlamak istersin ağır gelir bazen hayat sana taşıyamazsın, dünyaya geleli bıkmakla geçti her saniyen öyle değil mi, belkide değil diyorsunuzdur şimdi.Eve gelen misafir kadarız bazen hayatta sadece bir kaç yıl kalıp gidiyoruz yada yeni bir ev sahibi kadarız yıllarca evimiz eskiyene kadar kalıyoruz gitmekte de güçlük çekiyoruz ama biliyoruz ki az da kalsak çokta konaklasak hatta sahiplensekte bu dünyayı, bir gün ayrılacağız. Herkesten her şeyden belki mutluluklarınızdan belki huzursuzluklarınızdan. Ama işte bir gün mutlaka ayrılacağız bu dünyadan. Elbet bitecek bir gün sıkıntılar elbet son bulacak bir gün acılar hatta gülümsemeler aşklar,sevgiler, dostluklar,her şey işte her şey bitecek son bulacak kalemim kırılacak, kelimelerim tükenicek, sesimiz kesilecek, ellerimiz yorulucak elbet bir gün bu dünya son bulacak. Dünyaya geleli gelipte gideli denecek kadar zamanımız var aslında. İşte bu yüzden gülümseyin, sevin, sevilin, yazın, yazdırın, kavga da edin, oturup özür de dileyin mutlu da olun acı da çekin dünyaya geldiniz geleli ne yaptığınızı şimdi şu an bırakın yeniden başlayın dünyadan gidene kadar geldim geleli bir hiçtim dememek için yinelenin yeniden sevin yeniden sahiplenin çünkü bir gün belki de bugün bitireceksiniz dünyayı...