3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
714
Okunma
Bazen hayat karşısında ’pes ediyorum’ diye haykırıyorum içten içe. Evet dışa vurulmayan gözyaşları, çığlıklar, hüzünler, dertler hepsi içini kemirse de susup seni yemelerini izleyebirsin sadece. Tuhafsın diyorlar bu aralar etrafımdakiler; ailem, arkadaşlarım, sevgilim bile hatta(!)
Siz çok normalsiniz de ne oluyor? Söylesenize! Evet haklısınız tuhafım ben. Neden biliyor musunuz? Çünkü gözlerine baktığım hiçbir insan doğruyu söylemiyor, herkesin içinde bir kin, bir nefret, kıskançlık. Sahi, size ne oluyor böyle? Samimi soruyorum derdiniz ne? Neden mutlu değilsiniz? Niye arkadaşım, dostum, sevdiğim dediğiniz insanın düşmesinden memnun kalkıp yürümesinden rahatsızsınız? Söyleyin n’olur; bilmek istiyorum.
Evet Arkadaşlarım!
Evet Anne!
Evet Baba!
Evet Sevgilim!
Ya Siz, benden için samimi dostum diyenler!
Bilmek istiyorum, derdiniz ne? Bitiyor mu insanlık, ölüyor mu sevgi. Hani sonsuzdu Aşklar!
Yorumsuzum be dünya! Yorumsuzum be hayat! Ne gülersin ordan Aşk! Evet sana da diyecek bir şeyim yok. Bakmayın bana öyle evet tuhafım ben. Varsın siz gibi normalliğim olmasın. İçimde nefretim dışımda gülmeyen yüzüm yok! Ben bu’yum diyebilecek kadarım ve siz bu’sunuz diyebilecek kadar da cesaretli. Ben yalnız ve tuhafım. Bırakın öyle de kalayım. Sessiz dünyama dokunmayın ben ulaşamayacağınız kadar tuhafım...
Şiirin sahibi
Cevap Yaz