Yine, gecelerden hüzündü. Gece, ayrı bir gece olmakla beraber bizi çok üzdü. Düşlerde biz bütün acı çekenler buluşacak, dert yanacaktık. Izin vermedi acılar. Çünkü onlar bizden üstündü. Feryatlar, bağırmalar, çağırmalar başlamış; bütün acı çekenler çaresizce bekliyordu. Yüzlerindeki okunan acının tebessümleri, herbirinin yüreğindeki kocamaaan korku dolu duygularla denk idi. Mutluluk, orada yabancılık çeker iken, acılar, çoktan acı çekenlerle beraber istenmeyen bir arkadaş, dost hatta ekür bile olmuştu. Hayatımızda istenmeyen biri nasıl olur da bizimle bu kadar vakit geçirirdi? Bizler, artık acılardan, bunalımlardan kurtulmak istemiş biran önce saadette olmak istemiştik. Çok şey istemediğimiz ayandı. Duygularımız bizi oracıkta anlamıştı. Onlar da bizimle beraber, olmayan yaralarda kanayandı. Mutluluğu iyi hatırlıyorum. Ilk okulda denk gelmişti. Ilk karnemi aldığımda, ilk sınıfımı geçtiğimde uğramıştı. Fazla değil sadece bir gün olmayacak kadar yanımda durdu ve güneş batıdan kaybolmadan, mutluluk kayboldu. Henüz bir çocukken o sıralar, mutluluğun uğramadığı biriydim. Şimdi acılarla dolan bir gencim ve mutluluğu es geçtim!