Can Dostum;

Memur bir babanın tek kızıydım. Yaşıtlarım oyuncaklarıyla oynarlarken. İlk gençlik yıllarımda arkadaşlarım pembe düşlere dalıp ilk aşklarını yaşarken..
Ben insanoğlunun kimyasını toplumun analizini yapıyor. İnsani ideallerin
ardında koşmayı kendime görev hatta AŞK ediniyordum. O günlerden bu günlere değişen hiç bir şey olmadı benim cephemde.
En akıllı varlık asla insanoğlu olamaz!
Herkes her şeyi öyle çabuk öğreniyor ve kavrıyor ki sekiz yaşındaki bir çocuk bile tüm becerilerin ustası adeta.
Hepimiz Kardeşiz türküsü altın plak alalı yıllar oldu. Oysa insanlık tükendi bitti. Zaman bulup İZ BIRAKANLAR yazımın 2 bölümünü de okursanız çok sevinirim.

''Yaşaşın insanlığın kardeşliği''


Koca bir zaman dilimi içinde kendime dünyanın en büyük sahnesini dizayn ettim. Sahnenin bütün ışıklarını, ses tonlarını, renk ve eşyalarını da hal etim. Oyuncuları seçerken, insanda zorlandım .Hayal ederken insanın aklından korktum .En mükemmel hayalleri dahi yerle bir eden korkunç akıl, şu anda dünyayı yok etmek için yine kendisiyle savaşır durumda .Ne ilahi bir adaletten korkan var ,ne onun yolladığı Peygamberleri dinleyen var .İnsan aklı yoldan çıkmış, Yol tepetaklak.


yinede ''yaşaşın insanlığın kardeşliği''



saygılar