[ italik



Büyük olmak mı gerekli yaşça, saygı görmek, saygı duyulmak, saygın davranılmak için. Sevgi ise sadece küçüğe mi ait?

Niye kalıplara sokup, kurallaştırıyoruz en doğal gereksinimimiz olan bu iki yüce ve güzel duyguyu. Kendimi bildim bileli kabullenememişimdir bir türlü böyle oluşunu, böyle süre gelişini ve hiç ama hiç uygulamamışımdır hiçbir ilişkimde.

Saygı duymadığım kişilere bile saygılı davranmışımdır, yaşı ister büyük olsun benden, ister küçük ve her iki gruptan da aynı saygılı davranışı beklemişimdir.

Kendimizden küçüğe saygı duymayacak mıyız, saygıyla yaklaşmayacak mıyız her şeyden önce insan oluşuyla? Hak etmiyor mu o saygı görmeyi? O yanlış görüşe göre, büyük olanı da kendimizden, hiç sevmeyeceğiz, sevgi de küçüğün tekelinde çünkü sadece onun hakkı.

Ters geliyor, yanlış geliyor doğrusu bana bu yaklaşım, bu bakış açısı, düşünce biçimi. Kardeşimize, çocuğumuza veya her kimse yaşı bizden küçük olan; haklarına, düşüncelerine, tercihlerine, davranış ve yaşayış biçimine, saygı duymayacak, saygı göstermeyeceğiz. Ve de diyeceğiz ki karşı çıkarak hatta: Hayır yapamazsın, düşünemezsin, saygı bana ait, sen benim düşüncelerime, görüşlerime saygı duymak, saygılı davranarak, benim gibi düşünmek, benim istediğim gibi yaşamak, bütün kurallarıma uymak zorundasın. Bu benim hakkım. Ben seni ancak severim. Seviyorum da ama saygı bekleme benden, sevgimle yetin, otur oturduğun yerde. Sevgimi de öyle uluorta gösteremem, bekleme, içimden seviyorum, hem de çok seviyorum seni, ama bekleme söyleyemem.

Büyük de buna karşın sadece saygı bekleyecek, koşulsuz, kişiliği saygın olup olmamasına bakılmaksızın kesinlikle saygı duyulacak. Sevgi gereksinimini göz ardı edip bir kenara iterek, sevilip sevilmediğini hiçbir zaman bilemeyerek.

Bence tüm duygular, tüm insani davranışlar, belli grupların tekelinde olmadığı gibi, bazılarını da sadece bazıları hak etmiyor!

Bu ilkeyle yetişen çocuklar da hiç düşünmesiz, hiç sorgulamasız aynını uyguluyorlar büyüdüklerinde. Sevmiyor yaşlıyı, esirgemiyor dahası sonrasında saymıyorlar da. Büyükse, eğitildiği üzere içinden, en içinden sadece seviyor küçüğü.

Bence sevgi de saygı da herkesin hakkı, büyük küçük bakılmaksızın. Ha zorunlu muyuz herkesi sevip, herkese saygı duymaya? Hayır, tabii ki hayır. Ama hepimiz birbirimize, herkes herkese saygılı davranmak zorunda, sevse de, sevmese de, saygı duysa, duymasa da.

Hatta, doğaya ve doğada ne varsa canlı cansız her şeye!..