Sevdiğimiz insandan duymak istediğimiz karşılığı er ya da geç duyunca dünyayı fethetmiş bir komutan edasına bürünürüz. Zafer kazanılmıştır ve istenilene sahip olunmak için aşılması gereken en önemli engel aşılmıştır. Bütün çabalar, bütün emekler meyvesini toplamış ve alınmak istenilen cevap karşı tarafın dudaklarından dökülüvermiştir. Komutan edasına büründüğümüz o anda başlamıştır çöküş dönemi aslında aşkın. Bu edayla birlikte hem doruk noktasına ulaşılmıştır hem de düşüş başlamıştır.
İşte günümüz sevdalarında gözden kaçan nokta burasıdır. Karşımızdakinden “ben de seni seviyorum” cevabı alındığı anda her şey bitmektedir. Sanki bütün çaba, bütün emek bu iki çift lafı duymak içindir. Duyulduğu anda sihri bozuluverir.
Oysa asıl savaş, asıl yangın, asıl çaba bu andan sonra başlaması gerekmez mi?
Çünkü kazanmak kolay; elde tutmak zordur. Karşılıklı sevgilerden bir süre sonra başlar kavgalar. Aşkın, ayakta kalması için verilmez bu savaşlar. Artık üstünlük sağlama, hakimiyet kurma çabaları başlar.
Dilimizde bir sakız dolaşır;”efendim, evlilik aşkı öldürüyor.” Evet, evlilik aşkı öldürüyor. Çünkü artık sevgi elde edilmiş; üstünlük kurulamamıştır. Ne de olsa karşımızdaki insan bizi seviyordur ve yaptıklarımıza katlanmak zorundadır. Genelde böyle düşünülür ve “aşk” bir gün ansızın iç dünyalarımızdan çekilip gider sessizce. Geriye sadece yaşanılanlara katlanmak kalır.
Oysa her şey “seni seviyorum” dedikten sonra başlar. Sevgiliyi, mutlu etmek, onunla uyumlu bir birliktelik sağlamanın ilk adımıdır. Son adım değil. Hatalarıyla, yanlışlarıyla, beğenmediğimiz yanlarıyla karşımızdakini kabullenmektir. Bakın ozaman evlilik aşkı öldürebiliyor mu?
Sorumluluk almanın adıdır; “sevmek”

M.Ö./2008
kahramanmaraş