Yalnızlığım Beni Yalnız Bıraktı

• 1 Haziran 2015 Pazartesi 13:32:49

Genelde yalnızlığımla oturur birer çay demlerdik kendimize. Bir tutam acı, bir tutam teessüf ve bir tutam da olmayan mutluluğun kırıntısı olurdu çayımızda. Yalnızlığımı paylaşır, kendimce kendimi yalnızlığıma adamış duygularımın hepsini sözcüklere döker ona sergilerdim. Fakat yalnızlığında yalnız bırakmadığım yalnızlığım, bugünkü yalnızlığımda beni yalnız bırakmış durumda... ne çayımı tek içebiliyorum ne de duygularımı sözcüklere dökebiliyorum. Ve birazdan sabah olacak, istemesem de elbet o güneş doğacak! ve yine her zaman ki gibi sahte maskem olan, kendimce hiç benimseyemediğim yoksa benimsemek mı istemediğim o mutluluk maskesi hiç tereddütsüz takılacak... Yine insanlar, yine gereksiz şakalar ve yine tabii ki hiç eksik olmayan "çok mutluyum" deyişlerim. Ne olur hiç sabah olmasın, güneş doğmasın. Ben sözcüklerimle, kalemimle, hatta yalnızlığımı yalnız bırakmış yalnızlığımla da mutlu olurum. Ya da sabahlar olsun, o güneş doğsun; lakin, etraf artık biraz da olsa mutluluk değil de huzur koksun!!