“sEn-i büyük aşkla sevdim.” dediğinde inanmamıştım. Belki de seviyordur demekten de kendimi alıkoyamadım. Milli piyango bileti alan her insanın “Ya çıkarsa.” ümidi gibi “Ya seviyorsa.” diyerek inanmak istedim.
Kendin bile inanmadığın birçok sözcüğü gözlerime baka baka söylüyordun. Bazı zamanlar bakamıyordun da yalan söylediğini oradan anlıyordum, tıpkı ağzımdan kaçtı dediğinde olduğu gibi- yalan söylüyordun da anlaşılmadığını sanıyordun.
Ben bir yalanı sevdim
Sende aşka inandım

Belki bir gün söylediğin yalanlara kendin de inanırsın, diyerek seni sevmeyi hiç bırakmadım. Hani derler ya: İnsan bin defa yalan söylediğinde en son kendi yalanına kendisi de inanırmış… Ben de söylediğin yalanlara inanmanı bekledim; ama olmadı inanan ben oldum, aslında ben yalanlarına inanmayı seçtim, bunda senin de günahın yoktu.
Ne kadar da çok suçluyorsun beni deme sakın,
Burada bir suçlu varsa o da herkesten çok bana yakın,
Belki de tek suçlusu benimdir bu aşkın.

Gördüğün gibi birbirimize hiç söz vermedik, bir tek yalan söylemeyeceğimiz sözünü verdik ve ne çok da yalan söyledik birbirimize.
Hep bana dersin “Ben sana hiç yalan söylemedim.” diye gururla, beni bırak bize bak, bana yalan söyleyip söylememen kimin umurunda.
Sen, bizi kandırdın, sen bu aşkın büyüsünü bozdun yalancı şaşkın.

Beni kandırmadığın konusunda haklısın,
Sen, bizi kandırdın sanırım…

En çok neyi merak ediyorum, biliyor musun?
Aynada gördüğün hangi sen’sin?

Bir şansın vardı, beni kaybettin
Diğerleri ben değildim, inan
Sen hep kendini kaybettin

Benim kaybım değilsin, biliyorsun
Çünkü ben bugüne dek hiçbir şeyimi kaybetmedim
Benim değilmişsin, bunu da üzülmedim

Bana da unutmayı öğretir misin?
Ya da severmiş gibi yapmayı
Öğretir misin bana da
Severmiş gibi yaparken unutmayı?

Her sizde seni aradım
Sen hiçbir sizde değilmişsin, ben yanıldım
2014-İstanbul