dudagimda gülümsemeyle okumusum yazinizi kizimin anne niye gülümsüyorsun demesiyle fark ettim,yazinizi gösterdim oda gülümsedi ..genclik iste her sey yakisiyor sizlere tabii abartiya kacmamak sartiyla...tebrikler böyle tatli anlatim tarziniz oldugu icin...

Moda öncelikle toplumsal bir beğenidir.

Çabuk değişebilen çok kısa sürelidir.Moda bana göre kişinin kendine yakışanıdır.Bazı moda tasarımcıları da acı ve hüzün vermektedir...

Sevgili Moda semtimiz , seni adım adım gezerken, farklı bir defileye tanık olunca gözlerim, mavindeki yelkenleri, karbeyaz martıların şovunu,mis kokulu iğde ağaçlarının çiçeklendiğini görmemişim . Ve limonlu dondurmanı yemeği unutmuşum.Çayımı yudumlarken birçok değişimlere rağmen ,seni hala çok sevdiğimi biliyormusun..?

Oya gedik tarafından 5/21/2015 12:59:25 PM zamanında düzenlenmiştir.

Ne kadar doğru diyor yazınız Sevgili Oya.

Bir Hocamız vardı, kendisini çok severdim. Bugün hayatta yapmış olduğum doğru olan çok şey, en az annem kadar, kendisinin de eseridir derim her zaman.
Giyimimden, kuşamıma, oturuşumdan, kalkışıma, boynuma aldığım şalıma, fularıma, taktığım gözlüklerimin kıyafetimle renklerime uyumuna dek her şeyi onun eseridir diyebilirim.

Sınıfa girişini dört gözle beklerdik diyebiliriz. Türkân Hoca gelecek de, acaba bugün ne giyecek?
Ki o zaman İstanbul şimdi olduğu gibi mağazalarla dolu değildi, yine de Türkân Hocamızın döpiyesleri adeta konuşurdu.

Bir de şimdi bakalım.

Sahiden de yırtık pantolonlar, göbeği açık bluzlar...

İstanbul Ağlıyor,
Ağlıyor ama konuşamıyor. Konuşabilse kim bilir neler diyecek.

çok güzeldi canım
evet ya bizde ayıptı bir yer yırtılırda öyle gezer sen oysa şimdi moda
sevgimlesin canım

Küçücük bir yazı.
Ne kadar çok şey anlatıyor.
Ve,
o eli öpülesi annenin bir tek cümlesi,
hayatı nasıl da özetliyor.
''Yamalı giymek ayıp değil, yırtık giymek ayıptır.''
Ah eskiler ah!...
Ne çok şey vardı aslında onlardan daha öğreneceğimiz.
Ne çabuk göçüp gittiler; bizler ne çabuk büyüdük.

Her hafta sonu 11 de iskeledeki saatin altında buluşurduk arkadaşımla.
Sonra bomanti çay bahçesine giderdik. Orası kadınlar plajını yukarıdan gören bir yerdi.
Sonra mı ne yapardık ? Şehir tiyatrosuna gider oyun seyrederdik. Oyun sonu meydana iner iken sağdaki
bozacıdan boza içer, Üsküdar dolmuşlarıyla evlerimize giderdik.
Bazende Selimiye ordu evinde buluşur sohbet ederdik.

" Hey gidi günler hey" dedirttirdi yazınız bana.
Ellerime bakıyorum bomboş. İleriye bakıyorum gelecekle ilgili hiç bir hayalim kalmamış.
Dönüyorum geriye geçmişte yaşadıklarımla avunuyorum,
Duygulandırdınız beni Oya Hanım...
Sağ olun...

Moda hem oğlumun hem kızımın oturdukları, dolayısıyla yılın birkaç ayını geçirdiğim semt. İyice kalabalıklaşınca eski sevimliliği kalmadı ne yazık ki... çocukların ısrarı olmasa gitmem... nerede o çay bahçesinde çayımızı kahvemizi içip plajında yüzdüğümüz moda, nerede şimdiki taşlı sahil. Gençlerin de moda olsun diye yırttıkları kot pantolonla sevimli olm)ak gibi bir kaygıları yok, mevcut iki lisede de çığırından çıkmış kızlı erkekli çeteler... Tabii ki zevkler ve renkler farklıdır, sizin beğendiğinizi beğenmeme gibi bir hakkım var...:) Yazınız keyifle okundu, çok güzel yazı tarzınız var....tebrikler...