İnsanlar ağlar...
Dostlarımın yüreğine bakıyorum hepsi kırık dökük, ya geçmişten yaraları var ya gelecekten cılız umutları, toplasaydık bir sağlam bir gönül olabilir miydik onlarla bilmiyorum.
Ama sen dayan, bittim dediğin yerde ben varım diyebiliriz belki de.
Düşünürsün, ben neden anlayamıyorum diye.
Sonra bakarsın ki konuşan aslında dil değil Dîl (gönül) lermiş. Onunda sahibi nerde.
İnsanı yaşatan somut ta yaşadıkları değil gönülden tutunduklarıymış meğer. Onlarsa sana uzak, sen onlara imkânsız.
Sadece gece ve hüzünle anarsın iki kelimeyle nefessizce özlediklerini.
Bir kendine bakarsın bir de çaresizliğine, içten içe yanarsın.
Yandıkça da tekrar tekrar kanarsın...
İki damla ılık bir gözyaşı damlar kucağına, durmaz akışını sayarsın damlaların, dilinden gelmeyenler kalbin kelimeleri sızar gözlerinden.
Gözyaşı dedikleri ağlamak değildir aslında, ben susuyorum sen konuş yüreğimin kelimeleridir.
Herkeste sanki ya geçmişten gelen sevilmemiş fazlalıklar var yada gelecekten beklentileri eksilmişlik, diriler soluksuz kalmış ,olmuş nefessiz ölü…
Bakıyorum her şeye hayretle, çok şeyi anlayamıyorum, yorumluyorum kendimce. Kâinatta yaratılan ve yaşanılanları okumaya çalışıyorum bir kitapmışçasına. Mutlaka bir sebebi vardır diyorum, yaratanın sonsuz bilgisine güvenerek.
Bu tesellim oluyor.Yapbozdaki eksik parçanın yerini bulmasını izliyorum, sonra görüyorum ki; öyle olması en isabetli duruşmuş.
Sonra aklımın küçüklüğü beni utandırıyor bir kez daha.
Haddimi bilip tevekküle sığınıyorum,sonra bir sonra ki parça da buluşmak üzere.
Asıl yürekliler ağlar diyorum ve bunu iddia ediyorum,
çünkü yüreği olan anlar, anlayan da elbette ağlar.
Ağlamanın en güzel halidir insan...

-dilimin ucundakiler