Sana seslendiğim sandığım her baharda ellerim bir kez daha boş kalıyor. İsyan ediyor hücrelerim yağmurun her zerresine ve uykudan noksan gecelere. Çiçeklerim bir bir soluyor pencere pervazsında. Üzülmekte kaderden midir demeden geçemiyor zihnim ve dilim sadece seni söylemekle yetiniyor. Gökyüzüne astığım umutlarım bir bir yere düşüyor ne tutabiliyorum nede yenisini koyabiliyorum yerlerine. Gecenin efkarına bir duman üflüyorum içimde olan bir avuç közün dumanı biter mi diye düşünüyorum sebepsiz yere biter mi bu acı bu hasret ve vuslat. Hayaller asıyorum kuruyan dallarıma ve dilek ağaçlarıma. Kurbanlar kesiyorum gözyaşlarına, akan her damlana. Bırakmıyor yakamı ne gece nede hüzün. Gözlerim de birikmiyor artık yaş sadece kalpten ağlaya biliyorum. Nede çok kök salmışım siyahlara nede çok beklemişliklerim varmış meğerse nedensiz yere. Bitmek bilmek yollar tüketmiş ömrümü, gülümseler yıpratmışım yüzümde, Kırmızı yazmalar bağlamış, ağıtlar yakmışım arkandan ve izlediğim düzinelerce güneşin batışı ardından. Aldığım her nefeste, huzurda almayı yeğ eylediğim binlerce gece. Düşlerimde sende bensiz düş yollarıma, çiçeklerim tamamen solmadan, pencerem kapanmadan, güneşim batmadan düş yollarıma..
Düş yollara bir ıslık eşliğinde, bir cam kenarında ve çıksın yolun bana..