ÖN SÖZ

Diyeceği olan herkes aklındakini, dağarcığını kullanarak demeli. En azından bunu denemeli. Ya korkuları olanlar …

Özgür, baskı altında olmayan, kendi hayatını kendi değerleriyle yaşayabilenler için sorun yok. Korkuya yer yok. Ancak çağın üstün değeri olan özgürlüğü, ortamında ve gelişmişliğin yani onu hak etmişliğin kadar yaşayabilirsin. Yazanlar, ürettiklerini ortaya koyanlar zorunlu olarak süzek kullanıyorlar. Buna oto sansür diyebiliriz. Öyle ya istediğin kadar sürrealist ol, illa ki, saklanması gereken bir şeyler oluyor.

Diyeceklerim vardı, demeye çalıştım. Kah şiir, kah deneme, çoğunlukla da eleştiri. Çoklukla eleştiri, çünkü yaşadığımız günler aklın havsalanın alamayacağı aykırılıklarla, yanlışlıklarla dolup taşıyordu.

Özgün dilimi, tarzımı kullanamadım, diyeceklerimi çok net diyemedim, demeye çalıştım. Çünkü baskı, korku ve endişe yaşadığımız günleri karartmıştı. İnsanlar üzerinde öylesine baskı vardı ki; adeta kendi değerleriyle yaşamayı lanetliyor görünmek zorundalardı. Biraz buna değindim.
Aymazlıkları, ayrıştırmaları; insanımın aldatılışına, cefaya, kulluğa sürüklenişine isyanımı dile getirdim.
Kadınlarımızın, erkeklerimizin, çocuklarımızın yoksul ve yoksun yanlarını işledim.

Bağımsız ve güçlü devleti savundum. İnançlarımızın kötü kullanımını, siyasilerin yoldan çıkmışlığını veya basiretsizliğini, insanımın vurdumduymazlaşmasını eleştirdim.

Yaşadığım sıradan insanların ortamından algılayarak; bireyin ve toplumun duygularını daha çok acılı yanını işledim.

Hatalar ve dokunan yerler için bağışlayın lütfen.

Müsade Özdemir