KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 2001 Okunma
- 15 Yorum
- 3 Beğeni
ÇALIŞMAK AYIP DEĞİL
Bundan yıllar öncesi.
Daha işe başlayalı 2 sene olmuş ve ben bulunduğum şehirden başka bir şehir’e tayin olmuşum.
Burası 9 tane Müessesi ve 3 Satın Alım Müdürlüğü olan bir Genel Müdürlük.
Çalışma ortamım çok güzel. Savunma Sekreterliğinde çalışıyorum ( ya da çalışıyor gibi yapıyorum demek daha doğru).Çünkü ayda sadece 2 tane gizli yazı geliyor onları da Genel Müdüre yolluyoruz bitiyor işimiz. Büro tamamen Savunma Sekreterliğine ait..4 odadan oluşuyor. Bir odada Savunma Sekreteri ki Genel Müdürden sonra geliyor. Diğer odada Koruma Güvenlik Müdürü ve 2 tane Sivil Savunma Uzmanı. Diğer son oda benim. Bulunduğum şehirde Kütüphaneye üye oldum. Çünkü maaşımın tümünü kitaplara yatırmaya başlamıştım. Ama her gün kütüphaneden kitap aldığımdan kütüphanecilerde yakında beni içeri almayacaklar diye korkmaya başladım
Kurumda 1500 kişi çalışıyor.. Her sabah kurumun girişinde ki bekçiye günaydın diyerek iş yerime giriyorum. Herkes kaliteli. Bu sözüm yanlış anlaşılmasın. Çünkü şimdilerde bu kaliteyi bulmak çok zor. İşe giderken kapının önünde farzedelim Genel Müdürle denk geldiniz. Hemen kendisi kapıyı açıp yana çekilir ve günaydın hanımefendi derdi. Ki bu herkes için geçerliydi. Yani ne oldum delisi değildi kimse. Baş Müfettiş gelir sizinle kankanız gibi sohbet ederdi.. Saygı ön plandaydı.
Güneşli güzel bir bahar sabahına gözümü açmıştım. Süslenip püslenip servise bindim.Sabahları servis alırdı evden akşamları da bırakırdı tüm çalışanları. Kapıda bir bekçi kulübesi vardı.Giren çıkanları kontrol eder yabancı kişileri içeri sokmazdı.
Bekçi kulübesinin önünde indim. Benimle beraber 15 kişide aynı şekilde işlerinin yolunu tutmuştu.
Ne zaman bekçi kulübesinin orada insem ilkokul çağında bir çocuğu simit satarken görüyordum. Ve içimden hem ona hem ailesine kızıyordum Bu yaşta bir çocuğun yeri okuldu. Sabahları anneciğim kahvaltı hazırladığı için ben hiç simit almıyordum.
O sabah nedense annemin migreni tutmuştu ve kalkamamıştı. Bana üzgün bir sesle ‘’ yavrum bu sabah aç gönderiyorum seni kusura bakma ‘’ dedi ölgün bir sesle.
- Olsun anneciğim lafımı olur.. Ben bir şeyler alır yerim üzülme sakın dedim ve işin yolunu tuttum.
Servisten inince baktım o simitçi çocuk orda.. Hala içimden ailesine sayarak çocuğun yanına yanaştım ve ‘’ bir simit verirmisin’’ dedim.. Çocuk tatlı bir şekilde gülümsedi ve ‘’ buyur abla’’ diye en sıcak simitlerden birini uzattı. Dayanamadım ve
-çocuğum senin okulda olman gerekmiyor mu dedim.. Çocuk buruk bir şekilde gülümsedi ve
-okulum öğleden sonra ablam elbette gidiyorum dedi.
İyi de dedim senin ders çalışman gerekirdi simit satman değil.
Ben gece yapıyom abla dedi. Çalışmak ayıp değil ki.
Dayanamadım ve iyice kurcalamaya başladım. Senin ailen yok mu? Baban ne iş yapıyor dedim.
Başını eğdi. Sonra ne düşündüyse gururla tekrar kaldırdı.
-Babam yatalak ablam inşaattan düştü.. Annem ele çamaşır yıkıyor. Ama beni okutmaya yetmiyor.Bende simit satarak kitaplarımı alıyorum dedi.
Şimdi başını eğme sırası bendeydi. Daha önceki düşüncelerimden utanmıştım Biz insanlar için ukalalık yapmak peşin hüküm vermek ne kadar kolaydı. Ben de ukalaca onun ailesine sayıp durmuştum içimden. Çıkardım cüzdanımı ve tüm parayı elime alıp ki nerdeyse maaşımın yarısıydı çocuğa uzattım.
- Al yavrum dedim. Bir süre simit satmak zorunda kalmazsın en azından. Rahatça derslerini çalışırsın dedim.
Çocuğun bana bakışını hala unutmuyorum. Beni yerin dibine geçirdi resmen.
-Ben dilenci değilim abla dedi. Alnımın teriyle ekmek paramı kazanıyorum. Sen o parayı git dilencilere ver dedi.
Utanmıştım. Hem de çok. Ve müthiş bir sevinç vardı içimde. Bu çocuk küçücük kalbinde şerefli onurlu bir adam taşıyordu.
-Özür dilerim yanlış anladın dedim.
-Yok abla özür dileme herkes aynı şeyi yapıyor.Üç beş kuruş elime sıkıştırmaya çalışıyor.O yüzden anlatmıyorum kimseye durumumu.Sen ısrar edince anlattım dedi.
- O zaman bana 20 tane simit ver dedim. Zaten o kadar kalmıştı tezgahında.
- Olmaz abla .Ha para vermişin ha 20 simit almışın.. Sen kuş kadar halinle 20 simiti nerene yiyecen dedi gülerek.
- Sana ne ya dedim. Simit Partisi vereceğim belki .Gülerek baktı bana.
- Tamam ama bu seferlik bir daha vermem dedi.
-Tamam dedim ve simitleri alarak büronun yolunu tuttum. Ama içimden ne yapsam da bu çocuğa yardım etsem diye kendimi paralıyordum. Yan bürodaki arkadaşlara gidip simitleri masaya koydum. Herkes bir ağızdan
-Ne o Hülya Hanım kıtlıktan mı çıktın diyerek güldüler.
Hüzünlü bir şekilde anlattım olanları.. Buruk bir şekilde başlarını eğdiler..
Kafa kafaya verdik ve bir plan yaptık. Bütün arkadaşları tek tek gezdim ve rica ettim. Herkes her sabah bir simit alsın dedim. Yemezseniz bana getirin. Kuşlara veririz. Gerekirse parasını ben veririm..Ama lütfen alın ki o da hemen satsın ve eve gidip ders çalışsın dedim.
Güzel insanlar arkadaşlarım.. Ben daha işe gelmeden çocuk gitmiş oluyor artık. Her sabah bekçiye soruyorum..Burdaydı Hülya Hanım hepimiz simit alınca gülerek gitti diyor.
Bir daha göremedim hiç onu.. Ama aradan 3 sene geçmiş olmasına rağmen ben biliyorum ki çocuk her sabah orda simitlerini satıp evinin yolunu tutuyor.. Arada bekçiye sormayı ihmal etmiyorum tabi.
Derken bir gün bekçi yolumu kesti ve
-Hülya Hanım simitçi çocuk 1 haftadır gelmiyor dedi. Merak etmiştim çok. Ama elimde ne adresi vardı ne de ismi. Boynumu bükerek büromun yolunu tuttum.
Aradan 3 sene gibi bir zaman geçti.
Bir yaz akşamı arkadaşlarla fuarda geziyoruz. Hava çok güzel. Ilık bir meltem deniz kokusunu burnumuza kadar getiriyor.
Birden bir delikanlı yanıma yanaştı ve
-Dünyanın en güzel kızına diyerek kırmızı bir gül demeti uzattı. Hepimiz hayretten dona kaldık Yanımızda erkek arkadaşlarda var.. Onların erkeklik gururları incinmiş olacak ki
-Hop arkadaş yaylan buradan dediler. Çocuğu biraz iteleyerek.
Delikanlı gülümsedi.
-Yanlış anladınız. Ben bu güzel kızı tanıyorum dedi.
Öyle deyince arkadaşlar şaşkınlıkla yüzüme baktılar..Ama ben tanımıyordum.
-Ben sizi tanımıyorum dedim delikanlıya.
Delikanlı tekrar tebessüm etti.
-Tanıyorsunuz ama tabi aradan yıllar geçti. O zamanlar daha çocuktum. Abla ben simitçi çocuğum. Hani bütün arkadaşlarına tembih edip tüm simitlerimi aldırdığın çocuk var ya o benim dedi.
Şok..
-Sen ne kadar büyümüşsün dedim.
-Artık Lisedeyim ablam.. Sayende eve erken gidince okulun açtığı yatılı bir okulun sınavını kazandım.. Rahatça okuyorum.. Sadece seni uzaktan görünce dünyanın en güzel kalpi kızına bir buket çiçek vermek istedim. Bana sen insanlığın ölmediğini gösterdin.. Ve incitmeden yardım etmenin güzelliğini. Teşekkür ederim her şey için dedi ve sırtını dönüp gitti.
Dur bile diyemeden kayboldu gözden.
Allahım sen büyüksün. İhtiyacı olandan yardımını esirgeme ne olur.
Ayvazım DENİZ
YORUMLAR
Öyküyü baştan sona okudum. Gözlerim doldu. Çocukluğuma gittim. Eski Üsküdar postanesi önünde, anneme yazdığım mektubu atmaya gittim. Mektup pulu elli kuruştu. Zam gelmiş, altmış olmuş. Ben çalışıyor, para kazanıyorum ama o gün on kuruşum eksik. Ne bir arkadaşım, ne tanıdık rast gelmedi. Gelse on kuruş isteyeceğim. İzin günüm de o gün. Bir hafta sonra postaladım. Onbir yaşımda gurbete gittim. Yıllarca çalıştıktan sonra nasip kısmette okumak varmış. Çalışarak, zor şartlarda okuduk. Muhannete muhtaç olmadık. Şimdi ise hala o günlerdeki gibi çalışan öğrencimiz olursa çok dikkatli davranıyor ve anlayış gösteriyorum. Selam ve saygımla. Muharrem ELMACI-Sinop
Hülya hanım ellerine sağlık
herşey gönlünce olsun.
Öykü çok duygulandırdı.
Böyle insanlar gerçekten çok az.
Bugün karşılaştığım dilencileri düşünmeden edemedim.
Hele birisini,
her o yoldan geçişimde görüyorum,
gülesim geliyor.
Tombul, esmer sevimli bir adam.
(Abla, 1 kilo patates parası ver abla. patates alayım.)
Böyle dileneni ilk kez görüyorum. Patates pahalandı, o yüzden mi patates parası diyor ki:)
tebrikler canım,
sevgimle..
azimli ve çalışkan insan her işi yapar ve geçimini sağlar tebrikler saygılar çok güzel yazmışsınız kutluyorum sizi
Şahsınıza yönelik değil ama çalışmak ayıp değildir lafı gereksiz bir ağızdan çıkmış ibne bir söylemdir izin verirseniz konuyu açayım her şeyden önce çalışmak elbette ayıp değildir ancak herkes her işi yapacak diye bir kaidede söz konusu değildir bu konuyla ilgili kendi yaşadığım çevrede çok sıkıntısını yaşamış ve mücadelesini vermiş bir insanım yok simit sattım yok çay dağıttım yok araba sildim tarzı vicdanları yaralayan ve kalpleri yumuşatıp insanları gözyaşlarına sevkeden yaklaşımlar çoğu zaman samimiyet kavramını sorgulattıran bakış açılarını beraberinde getirir,ve bizim içi boş türk filmlerinin vazgeçilmez yegane temel konularını oluştururup insanımıza kendi gerçekliğinin farkına varmasının önüne geçip sıradanlığa sevkeden çürümüş bir anlayışı empoze eder, fikrim odur ki iş ayırmak ve her işi yapmamak akıllıcadır ve ne istediğini bilen adam tavrıdır diyeceksiniz ki "senin tuzun kuru o yüzden böyle konuşuyorsun"alakası yok çok çok uzun yıllar işsiz kalıp ilkelerinden taviz vermemiş bir insanım bu anlamda şapka çıkartacak bir mücadelenin içinden geliyorum ciddi anlamda parasız kaldım ama ne olursa olsun para kazanayım diye bazı şeyleri terketmedim bilmiyorum herkes benim kadar güçlü olmayabilir elbette ama inancım odur ki kararlı bir zihniyet toplumsal bir alkış uğruna gittiği istikameti değiştirecek kadar zayıf değildir saygılar...
KIZGIN ADAM tarafından 4/12/2015 12:37:46 AM zamanında düzenlenmiştir.
KIZGIN ADAM tarafından 4/12/2015 12:39:46 AM zamanında düzenlenmiştir.
KIZGIN ADAM tarafından 4/12/2015 12:40:50 AM zamanında düzenlenmiştir.
KIZGIN ADAM tarafından 4/12/2015 12:47:08 AM zamanında düzenlenmiştir.
Ayvazım Deniz
Önce şunu açıklamakta fayda görüyorum.. Bu yazdıklarım tamamen benim gerçek yaşadıklarımdır..Yani başta da seçtiğim gibi benim anılarım.
Çalışmak..Eğer ki paraya ihtiyacım varsa ben gerekirse merdiven silerim.Amaç kimseye el açmamaktır. Bana göre dilenmek rezilliğin tam kendisidir. Ve o simitçi çocuğun onurlu geçim savaşını ben o zamanda alkışladım şimdi de alkışlıyorum. Sizin dediğiniz gibi herkes illa istediğim iş olsun deyip bir kenara çekilirse bu sadece kayıp bir zaman ve başkalarına el açmakla son bulur.Siz başarmışsınız ne güzel. Ama ya başaramasaydınız..Daha ne kkadar parasızlığa açlığa dayanabilirdiniz ki. Belki de işsiz kaldığınız zaamanlarda size destek olan bir aileniz vardı onu bilemem.. Ama işsizlik zordur..Hele de açlık.. Bekara karı boşamak kolaydır der annem:)
KIZGIN ADAM tarafından 4/12/2015 12:38:40 AM zamanında düzenlenmiştir.
KIZGIN ADAM tarafından 4/12/2015 12:39:01 AM zamanında düzenlenmiştir.
Yüce gönüllü ve Ayvaz yürekli şairemizi selamlıyorum.
Yüreğiniz solmasın ve kaleminiz daim olsun dilerim.
Saflığın temizliğin ve tuzu arınmış bir deniz bilirim. Sadece bir deniz. Saygı ve selam ile.
bir solukta okudum bu güzel hikayeyi yaşanmış olmasını dilerim Hülya hanım.
insanlar bazen küçük çocuktan bile dersini alabiliyor.
Güzel yürekli insanlar hala içimizde var ve güzellikler unutulmuyor.
tebrik ederim
Ayvazım Deniz
Teşekkür ederim.
insan olanın içinde taşıdığı güzelliğin dışa vurumu ve meyvesini toplaması derim ben buna ancak.
Bu gün hem şiir anlamın da hem de yazı anlamın da iki kere doydum elhamdülillah.
Yüreğiniz ve kaleminiz hep böyle masmavi huzurlarla kalsın emi.
Tebrik ve saygımla.
İnsanın içine düşen bütün gözyaşları yine insan için değil mi? Bizler YeşilÇam filmleriyle büyürken bu filmlerin gerçek olduğunu inanırdık. Şimdi sizi okurken aslında o filmlerin gerçek olabilecek kadar içten ve samimi olduğunu anlayabiliyoruz.
Şimdi insan bütün hayatın her zerresine nüfus ederken yine kendini görür her cümle sonunda. Ya nokta ya virgül ya da bir soru işareti gibi değil mi?
Güzel insanın Güzel bir anısına bende bir virgül koyuyorum. Devamı hayatın anılarına ,devam diyorum
Tebrikler Güzel Kalpli İnsan
Saygılar,sevgiler
