Dünden ağrıyan başıma ilaç aldım,güne ağrısız uyandım,kahvaltımı yumurcağımla yapıp yola çıktım.Otobüste Bukart’ı biten yolcunun ürkek bakışlarla ’kimden istesem acaba’diyen gözlerini görünce ona daha fazla eziyet çektirmeyip(bilirim bunun ne melun bir şey olduğunu) kartımı uzattım...minnetli bakışlarının arasına sıkıştırdığı tebessümüne karşılık verdim ....
Yaşlı bir teyzeye yerimi verdim,ayakta kalanların kaçınılmaz sonunu tecrübe ettim .On-onbir yaşlarında bir çocuğun otobüsün ani freniyle yeni boyadığım ayakkabıma basıp,ayağımı sızım sızım sızlatmasına aldırış etmedim...Nasıl ederdim? Zavallı çocuk; (bilmem artık bu kadar basit şeylere büyüklerinden ne kadar çok azar işittiyse) korku dolu gözlerle benden özür dilerken ona çatık kaşımla değil gülümseyen bakışımla cevap verdim:
_ Rahat ol canım önemli değil.
Çocuğun ferahlayan yüzünü görmek her şeye değerdi...artık ne kadar alıştıysa çocukcağız sabahları işe gitme telaşındaki büyüklerin hissiz nemrut yüzlerine...bir ohh çekişi vardı görse eminim tüm insanlık somurtmayı unutur tebessümü şiar edinirdi.
Tüm bunlara sebep olan bir bahar güneşiydi...Görüyorsun işte sen nelere kadirsin ey bahar.
Yeter artık bahar! Usandım solgun yüzleri maskeleyen poster gibi makyajların ardındaki yorgun bakışlardan,bitkin pili bitmiş bedenlerden,isteksiz konuşmalardan....
Bir güneşin günümü ne hale getirdi...göster artık kendini özledik seni...

(Bir türlü gelmek bilmeyen bahara)
Ülkü KARA
11/nisan/2015
Bursa