Yaprağın yeşili dönerken sarıya;içimin hüznü döner,açıktan koyuya.daha bir yoğun,daha bir koyu,daha bir derin,daha bir anlamlı bakarım sarı sonbaharlarda...

iyiki varsın sonbahar,iyiki varsın...

beni bana yakınlaştırırsın...
beni bana anlatırsın...
aldığım nefesleri rüzgarlarınla sarmalarsın...


kimse dokunmasa bile tenime,sonbaharın asi rüzgarları okşar tenimi,derinden ve samimi...

bir yaprak düşerken dalından toprağa,ölümüm gelir aklıma.ben de bir gün solacağım ve düşeceğim ;yaprakları yutan gözü kara toprağa.gideceğim yer belli; bir sarı sonbaharın ardına,kahverengi toprak...

karışacağım grilere,ya gerçekten hüzün dolacağım ya da nurlara bulanacağım,kendi rengimde,beyazlar içinde...

ah sonbahar
sen ne büyük nimetsin...

tam
evet
tam şiirlik mevsimsin...

ayrılık kokar ismin
ve sanki
hüzünlere gebesin...

sarı sonbahar
içimdeki hüznün mevsimi
sarı sonbahar
ben gibi deli
ben gibi asi...


sarı sonbaharlarla ruhum da sararır,kopar dalından,düşerim toprağa.sarı sonbaharla,rengim de sararır,mecaziiii... hem ruhum hem rengim,karışırım sonbahara...

artık içimizden biridir sonbahar,benden,bizden biri...

bazen bir yaprak olur,havalanırım göklerde;giderim bilinmeyen diyarlara...
sonbaharın büyüsüne kapılarak;ağlarım puslu hüzünlerime...

hayat dolu ilkbaharın aksine,ölüm kokar sarı sonbahar...hüzün kokar...

gerçi hüzünlü yürek,her mevsim sonbahar gibidir ya,ruh eşini bulmuştur,kendi gibi bu mevsimin ruhunda....


belisss:)