Sevdiğim bir düşünür ve yazarın kitabımı okurken gözüme takılan bir özdeyiş beni uzunca düşündürmüştü.

“Acılarda bir pozitif enerji gizli…”

Bu sözlerin yazarı ünlü Alman düşünürü, şair ve yazar olan Johann Wolfgang von Goethe’dir.
Evet, şayet yaşasaydı düşünür, aklımı alabora eden bir alay soruyu ona sormak isterdim.
Ayrılıklarda insana bir acı vermez mi? Hem de, nasıl verir… Seven ve bir şekilde ayrı düşmüş iki sevgiliyi bir düşünün… Sevdiğinden ayrı olanın çektiği o biber gibi içi yakan acı ölümden beter deği midir? Ya ona kavuşamadan kaybetmek? Bir daha hiç görememek? Neden acıda pozitif bir enerji gizlidir?” sorusunu çok düşündüm… İki olasılıklı düşüncem daha baskın çıktı.

Bir; şair ve yazar en üretken olduğu anlar “acı” çektiği anlardır. Öyle değil mi? İçinde hüzün ve hasret çöreklenmiş dizeler ve sözcükleri edebiyat dünyasına yansıtmıyor muyuz?

Sezen Aksu, Orhan Gencebay, Müslüm Gürses, Kayahan ve daha birçok besteci ve şarkıcı içine “acı” katmamışlar mı?
Özlediğim ve sevdiğim “öksüz çocukların babası” adını verdiğim bir yazarımız var. Sivas katliamlarından bir mucize olarak kurtulan Aziz Nesin ise bakın nasıl acının duvarını aşmaya çalışmış, bir şiirinde;

“…Kendisi çatlamadan
Toprağı çatlatamaz tohum
Asmışım sinirini mutsuzluğun
Ayrımsayamıyorum bile öyle mutsuzum
Acısını artık duyamıyorum
Ki kendim öyle bir acı olmuşum
Nasıl görmezse göz kendini
Kendimi arıyor bulamıyorum…”

Hiç unutmam, bir zamanlar “love Story” filmini izlemiştim. Sinema çıkışında hala ağlamaktaydım. Filmin konusu çok hüzünlüydü. Lösemi (-kan kanseri-) hastalığına yakalanan bir kadın ve acılı aşk hikâyesi.

Ya o halk konserlerinde arabeskin babaları eline mikrofonu alınca, bazı seyirciler ellerinde jiletlerle, vücutlarını çizip “kan içinde” bırakmalarına ne denir? İçlerinde var olan “Acıyı” dışa yansıtmaları değil midir?

Birde biz hanımların mutfakta duyumsadığımız farklı bir acı türü vardır. Hani soğan ayıklarken; acısı gözlerimizi yaşartıyor ve gözyaşlarımızı pınarlarında zapt etmek oldukça zor değil mi? Ama yine de katlanır ve her seferinde yaşarız o yana yana hoş acıya…

Her ne kadar da “acı” da olsa acıdan zevk aldığımızın en başlıca örneği yiyeceklerimizdir. Çiğ köfte “acısız” olmaz deriz. Mezelerde o “acılı ezme” sofralarımızın baş tacıdır. Hele “acılı” kebaplar yok mu? İnsanın aklına gelince iştahı artıyor.

Muhabbet kuşları çiftleşsin diye “acı” biber yedirilir. Tavuklar kuluçkaya yatsın diye yemlerine “acı” katarlar.
Bu konuda benim anımsadığım örnekler bunlardır.

İşte acılar bizi üretken kılıyor ve daha da dinç tutuyor.

İkinci düşünceme sanırım sizde de bolca örnekler olacaktır.

İki; olumsuz anlarda insan bir çıkış kapısı arar ve bu arada yeni keşifler ve dostluklar kazanımı olur…

Sevdiğimizden ayrılınca hele, başlarız kederle içe kapanmaya. Bu bir yalnızlık âlemidir. Bir alkol olur. Bir seyahat olur. Veya bir terapiste başvurulur. Ve tesadüfler benzer sorunlar yaşayan insanlarla eş uyum dertleşme başlar. Duygudaş oluruz, yeni dostlukların ve arkadaşlıkların başlangıçları olur, bu acılar…
Veya ev sahibi “ya çık, ya da kirayı arttır!” sözleri bizi “bir ev” satın almaya kadar götürür. Patrona kızıp kendi işimizi kurarız. Kısacası “minareyi çalan kılıfını hazırlarmış.”

“…Acılarda pozitif bir enerji gizlidir!”

Sözlerini söyleyen düşünüre katıldığım oluyor. Hele onu destekleyen sevdiğim düşünür Montaigne’de katılınca fazla detaya da inmemek gerek.

“…Acılardan da zevk alırız!”

Yüzünüzden sağlıklı gülüşler, yüreğinizden sevgi eksik olmasın…

Emine Pişiren/Edremit Olay Gazetesi/2008