Hayat bazen ne acımasız.. Sanki işi gücü kalmamış, benimle uğraşır durur. Bu kadar çırpınış niye ki? Beni bana bıraksa belki daha mutlu olurum. Tam her şey, “Bu sefer oldu” dediğim anda zorluklarla çıktığım merdivenlerden alaşağı ediyor beni acımazsa... Allah sevdiği kuluna sıkıntı verirmiş, dert verirmiş derler. İnşallah öyledir. Bu teselli de olmasa ne tutunacak bir el ne de bahane kalıyor geriye...

Aslından isyankar değilim. Özellikle de kaderime… Neticede ben bir kulum. Bazen, hatta nadiren de olsa böyle sitemler ediyorum kaderime. Ve biliyorum ki yine uykuya dalmadan önce tövbe edeceğim. “Allah’ım ben ettim sen etme” diyeceğim. Belki benimkisi sitemden, isyandan ziyade Yaradan’la dertleşme. Netice de beni O yarattı, O’ndan gayrı da anlayan olmaz.. Hangi kuluna kıymış ki bana da kıysın öyle değil mi? Seçenekler sunuyor bana, yanlış olan seçeneği ben tercih ediyorsam, katlanmalıyım sonucuna da...

Çok tuhaf huylarım var benim, ya da bana öyle geliyor. Mesela ben öyle rahat ağlayamam herkesin karşısında. Ya beni anlamayacaklarını düşünürüm, ya ağlarsam onları üzeceğimi düşünürüm ya bana acıyacaklarını düşünürüm, ya da, yada..

Size bir itirafta bulunayım mı? Ben bir tek, beni Yaradan’a el açtığımda ağlarım.. Hem de utanmadan, sıkılmadan ve de hıçkıra hıçkıra ağlarım…

Etrafımdaki insanlar sadece attığım kahkahalarıma şahit olur, en azından öyle olduklarını sanırlar.. Ne güçlü kadın, ne neşeli kadın, ne akıllı kadın, ne cesur kadın.. Bu saydıklarımın hepsi benim.. Dik ve güçlü duruş pozlarım yok mu ben bile bazen kendimi takdir ediyorum, değme aktrislere taş çıkarıyorum.
Bir tek Yaradan’ın karşısında yelkenlerimi suya indiriyorum... “Ben karşında aciz bir kulunum, elimden tut ve beni Sensiz bırakma diyorum. Ve biliyorum ki her yıkılışımda O’nun sayesinde tekrar doğruluyorum… Yine güçlü, yine cesur, yine neşeli...

Ve yeniden meydan okuyorum hayata…

Gülüşlerim vardır benim hayata meydan okuyan..

Bir çoğunuz şahit oldunuz bana, kahkahayla ağlarken...

Asi Armes_____