Bir sabah korkunç bir kâbusa gözlerimi aralamak, sürprizlerden yorgun düşmeye başladım zaman mıydı acımasız olan yoksa hayat mı bilmiyorum ama ben hiç bu kadar korkmamıştım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum öylesine tek başımayım ki sanki bunu birine söylersem bana acıyacakmış gibi bakacağını düşünüyorum neden bilmiyorum ama hissettiğim tek duygu şimdi bu. Bir kafede tek başıma kahve içiyorum kendimi dinlemeye ihtiyacım var bir karar vermeliyim peki ya bu kararı tek başıma vermek ne kadar doğru olabilir ki. Ben şimdi ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bununla nasıl yaşayacağımı da. Anlıyorum şimdi koşmanın, yürümenin, dans etmenin ne kadar da önemli olduğunu ben bilmiyorum her şey durdu sanki , anın içinde hapsolmayı ve öylece kalmayı öylesine çok istiyorum ki. Olmalı diyorum bir çaresi olmalı ben yapamam koşmadan, dans etmeden yaşayamam ki. Şimdi gözlerimi açsam her şeyin bir yalan olduğunu duymaya o kadar ihtiyacım var ki, nefesim kesiliyor. Ben bencilce bir duygudur belki ama ben bunu kimseye söyleyemem yo hayır her şey tamam ama bu çok fazla eğer bir gün dedikleri gerçek olur ve eğer bacağımdaki sancılar çoğalırsa yo düşünmesi bile o kadar korkunç ki , peki ya şimdi ne yapmalıyım.
Yanımda olmanı ne çok isterdim konuşmadan sadece bana sarılmanı , sıcaklığına ama yapamam ki yanımda olsan da bunu sana söyleyemezdim ki bu korkunç , üzgünüm sevgilim ama hayatımın bundan sonrasını benden iğrenmen için benden vazgeçmen için elimden geleni yapacağım. Mecburum ben bile kabullenemezken bir gün bunun olma ihtimali yo hayır seni de kendimle ilgili bir cehenneme sürükleyemem. Bir gün benden nefret edeceksin bir gün benden gerçekten iğrenceksin ama umurumda değil bir mucize kurtarır benim hayatımı ve o mucize ne zaman çalar kapıyı bilmiyorum. Bir yalanı yaşayacaksın sevgilim eğer bir gün mucize olursa sana her şeyi anlatacağım ama o güne kadar bir yalanın içine yaşayacaksın. Herşeyi öğrendiğinde beni eskisi kadar sevmeyeceksin kim bilir belki de hayatında başka birileri olacak…
Benim için hayat şimdi yeniden şekil alacak şimdi buradan kalkıp eve gittiğimde hayatım yeniden başlayacak başarabilir miyim bilmiyorum ama yapmalıyım. Bir yalanı yaşamayı istiyorum ilk kez bunu istiyorum, korkunç bir şey ama yapmalıyım. Bütün olanları doktor biliyor ama o da hayatımda bir yabancı ne kadar arkadaş olsak ta daha iki sene önce tanıdığım biri . bir gün umut ediyorum başaracağım o gün yıktıklarımı toparlamak güç olacak ama ben kimsenin bana acıyan gözlerle bakmasını istemiyorum. Bu kadar çok seviliyorken şimdi rolleri tersine çevireceğim nasıl yapacağımı bilmesem de herkes beni en kötü olarak bilecek belki yanlış belki doğru ama şu an ne hissettiğimi bile bilmiyorum hangi duyguyu yaşadığımı zor şimdi her şey daha zor …. Neler saçmaladığımı bilmeyecek kadar zor…
(her şeyin bittiğini düşündüm bir sabah çünkü hastanedeydim ve bacağımda ki ağrıların benimle beraber büyüdüğünü söylediler ve her yeni yaşımda bu ağrılar şiddetlenecekti. tedaviye başlanacaktı ama umut yok gibi birşeydi. Birkaç doktor aynı şeyleri söylemişti. Bir gün bacağından vazgeçmek zorunda kalabilirsin dediler. Ve o gün hastaneye yakın bir kafede tek başıma bu satırları karalamıştım bütün duygumun birbirne karışıtğı o an. Orda bir karar vermiştim hayatım yeniden şekil aldı o günden sonra seviyorum dediğim çocuğa koskoca bir yalanı yaşattım benden tek bir kırıntı bile kalmasını istemedim bir gün onu yarı yolda bir acının içinde bırakmaktan korktum. Ailem onlarda aynıydı hiç birşeyden haberleri yoktu her gün gerçeği saklamak gözlerinin içine bakaerken zordu. Aynı evi paylaşıyordum ama ağladığımı görmesinler diye çoğu zaman o dadan bile çıkmıyordum onlara bu yalanı yaşattığım için üzgündüm. Çünkü o gün o kafe de bir karar vermiştim bu kararımı kimsenin onaylamayacağını bildiğim için kimseye gerçeği söylemedim. Herkes kalbimde küçük bir sorun olduğunu sanıyor ama onunda tedaviyle iyileştiğini. Birkaç kişi sadece bunu bilen. Ne zaman başladı bu lanet gün bilmiyorum ve mucize çaldı kapıyı ve artık iyiyim sonsuza kadar bu ağrıdan kurtuldum bacağım artık nefes aldığım sürece dans edebileceğim bütün yıktıklarıma rağmen bu o kadar mutlu etti ki beni hayat çok güzellll.)