Ay dünya ile güneşin arasında!..Dokuz yıl sonra yeniden aşk..Ay dünyanın,dünya güneşin ardında.
Dünyayı kıskanan ay;güneşle dünyanın arasına girdi desek;dünyaya aşkını gösterdi.Güneş alev topu içinde
hiç bitmeyen ateşler içinde.Dünya artık bir çılgın;yana yana kül olmuş;sanki bir avarelik içinde mavilikler içinde
yüzen bir gezegen.Ay da şaşkın,yüreğinde derin yaralarla ne yaptığını bilmez halde.
Ağaçlara su yürüdü;ağaç gökyüzünün ardını belki de hep gördü..Su damlacıkları yeryüzüne inerken tüm sırlarını
veriyordu.Gökteki yıldızlar,yerdeki ateş böceklerini biliyor muydu?..Kar taneleri güneş ışıklarıyla nasıl da samayolu
oluşturuyordu..
Yağan yağmur sonrası görünen gökkuşağı ve ardından hemen yağan aşk sağanağı..Görünmeyen,dünyayı saran ekvator çizgisi.
Koopernik’in gökyüzüne bakarken önündeki çukura düşüren ,Pisagor’un yıldızlara bakıp onların sesini notaların tınıltısında dinleyebilen
güçten doğan sayılar..Sonra Bruno!!!Sayısız dünyaları yüzünden Parisliler tarafından ateşte yakılan..Aklın başladığı yerden doğan aşkın gücüyle
keşfedilen dünyalar..Ve işte bu aşkla oluşan bir buluşmanın ardında ’’Yeniden aklın başladığı yerde bir dayanma noktası var ki’’Dünyayı yerinden
oynatan..