Dar gelirli bir ailenin dört çocuğundan birisiydim.Tekne kazıntısı derlerdi bana.Evimizin neşesi,bir zamanlar TRT de oynayan diziden olsa gerek mahallelinin İzavra’sıydım .Dizlerimde yaralarım hiç eksik olmazdı.Esmer,sarı bukleli saçlarım ve gözlerimde de hep pembe bulutlar vardı.Amaçsızca, çıkarsızca,dünü yarını düşünmeden sadece o günü yaşamaktı.Eski,şirin müstakil evimiz ,köyü aratmayan,içinde çiçeklerin,böceklerin,birde orta yaşlı tulumbamızın olduğu güzel bir bahçemiz vardı.Bütün vaktimi orada geçirir ve bundan çok keyif alırdım.Tulumbadan çektiğim buz gibi su,evimizde olmayan buzdolabındaki serin suyu hiç aratmıyordu.Yeşil ile tanışmamı da tulumba kuyusunda oluşan yosunlara borçluyum.Bazen serinlemek için girdiğim bir deniz,bazen içine toprak taşıyarak çamurdan hayallerimi şekillendirdiğim plajımdı .Çamurdan yaptığım pastaları güneşte pişirirdim.En güzelini canım anneme ayırır,sonra hiç üşenmeden bütün mahalleye ikram ederdim.Beni hiç boş çevirmezler, elime bir kaç kuruş harçlık verirlerdi.Kırık briketten yaptığım kumbaram hiç boş kalmazdı.Bazen evimize ekmek ya da bir kaç şeker alır ,zevkten dört köşe olurdum . Acıktığımda yediğim bir dilim yağlı ekmeğin üzerine serptiğim şeker o zamanlar adını bilmediğim reçelleri hiç aratmazdı.
Kıyafet seçmekte de hiç zorlanmazdım.Divitinden dikilmiş rengarenk maksi eteklerim, paçaları lastikli pantolonlarım leğenimde seçilmek için hep beni beklerdi.En güzellerini seçerek giydiğim kıyafetlerimi solistin ben olduğum sahnem için hazırlanır,taraktan yaptığım mikrofonumla ağzıma geleni söyleyip hep mutlu ederdim kendimi.
Elimde onun için ayırdığım çamurdan pastamla annemin işten dönüşünü sabırsızlıkla beklerdim.Özlemle ona doya doya sarılır ,mis kokusunu içime çekerek yanaklarına koyardım öpücüklerimi.Yorgunluktan ayaklarımın altı kızarır,gözlerim ise uykuyla buluşmayı beklerdi.Annemin yaptığı lezzetli yemekleri yedikten sonra avare bedenimi zor taşırdım yatağıma.Küçücük ellerimle ettiğim dualarım bırakırdı beni umutlu,sevgi dolu,pembe bulutlarıma ...