Bugün bir genç öldü.

Yüreği tertemizdi, belki dinleyemedi çoğu onun şarkılarını, kendini dillendiremeden son nefesinde yazdı son şarkısını.

Biliyordu bu dünyadan göçeceğini, kanserdi o nicesi gibi tutulmuştu bu illet hastalığa.

‘İşte gidiyorum
Bir şey demeden, arkamı dönmeden, şikayet etmeden,
Hiçbir şey almadan, vermeden
Yol ayrılmış gidiyorum…’

1971’de dünyaya gelen Karadeniz’in deli fırtınasıydı o.

Fazla değil tam da bundan 3 yıl evvel kapadı gözlerini dünyaya… Müziğe gönlünü vermişti bu genç yürek, daha ortaokul yıllarındayken mandolin çalarak başlamıştı işine… Sonrasında türkülerle yetişmeye devam etti, eğitimi için İstanbul’a gittiğinde daha fazlasını yapabildi ve 1992 yılında profesyonel anlamda müziğe el attı. Siyasi nedenlerden dolayı İstanbul Üniversitesinden atıldı ve daha belki de hayatının baharındayken daha yapacağı onca şey varken daha otuz üç yaşındayken , akciğer kanserine tutulduğunu öğrendi. Aradan bir yıl geçmeden yani 25 Haziran 2005te bu dünyaya veda etti . Tıpkı şarkısındaki gibi… Hiçbir şey söylemeden şikayet etmeden gitti.

Onu unutmadım.

O genç yüreği hala seviyorum, kalbimde. Bir insanı sevmek için yüzünü görmenize ya da birebir tanımanıza gerek yok.

İşte Kazım Koyuncu böyle yaşar hala içimde…

Sonsuz sevgiyle onu hatırladım bugünde ve sizlerle de paylaşmak istedim.

Ruhun şad olsun güzel insan…

Umarım yattığın yerde mutlusundur.