RUHUMUZ HÜZÜNLE Mİ BESLENİYOR ASLINDA...

• 6 Mart 2015 Cuma 20:52:21

Bin hüzün çöktü yine gönlüme akşamla benim
Ülfetim var nice yıldan beridir gamla benim
Dönerim bekle beni sen deyiver dönme geri
Bir ümit sun ne olur kalbime bir damla benim.

Bu inanç ve düşünce ihtimalini insanlarla paylaşmadan önce kendimi, kendi ruhumu sorguladım bir kez daha. Aldığım yanıt “evet” oldu.
Aslında bu durum doğuştan bu yana benim hücrelerimde konuşlanmış diyebilirim. Yani böyle olmasını istediğimden değil. Duygusal ve bedensel sıkıntılarını çok fazla çektim çünkü. Aşırı hassas ve duyarlı olmanın bedeli de olacaktır doğal olarak. Bunun da vardır bir hikmeti.
Genellikle öteden beri göz yaşını, ahı–zar etmeyi, ağıdı, dertlenmeyi,kendimize acındırmayı ve acımayı çok seven bir toplum olduğumuz yadsınamaz.
Düğünlerde hem ağlar hem güleriz. Seviniriz sevinçten ağlarız. Üzülürüz üzüntüden. İçeriz ağlarız. Ardından kahkahalar atarız. Bu ağlama işini çok abartmakla kalmadığımız gibi duygu sömürüsünün zirvesine oturttuk. Özellikle kadınlarımız. Oysa şartlar ne olursa olsun manevi değerler. Kadınlık gururu ve insanlık onurudur ruhun en büyük besini.
Bu gel-geç ve samimi olmayan duygusal gösterileri hesaba katmazsak eğer. Böylesine muhteşem ve kutsal topraklar üstünde yaşama şansına ermiş insanlar olmaktan dolayı, ağlamak yerine yüzünde güller açan. Dilinden Yaradan’a senalar eksik olmayan bilinçli ve derin ruh güzelliğine sahip bireyler olmamız gerekmez mi dersiniz.
Bunca ulu ve yüce zatların. Dervişlerin. Ozanların, aşıkların bu denli zengin bir coğrafyada can ve ruh bulması başka türlü nasıl açıklanabilir sizce.

Emeğin, çilenin, sabrın, cesaretin, başarının, şefkatin onurlu ve zarif omuzlarında yükselen Tüm Dünya Kadınlarına Selam Olsun.