YAŞAR KEMAL ÖLDÜ MÜ(?)
Alp Er Tunga Destanı sözlü edebiyatımızın ilk örneklerindendir. Bir sagu, ağıt...Uzun bir anlatı. Tamamı elimizde değil ne yazık ki. Biz ilk dörtlüğüne bir göz atalım:

“Alp Er Tunga öldi mü?
Isız ajun kaldı mu?
Ödlek öçin aldı mu?
Emdi yürek yırtılur.”
Günümüz Türkçesi’yle: “ Alp Er Tunga Öldü mü /Dünya sahipsiz kaldı mı / Korkak öcünü aldı mı /Şimdi yürek yırtılır”
İlk üç dizede sorular soruluyor. Sorunun cevabı biliniyor aslında. Alp Er Tunga ölmüş, acun sahipsiz kalmış, korkakların istediği olmuştur. Sevenlere göz yaşı döküp yas tutmak kalmıştır.
Saka hakanı Alp Er Tunga‘nın İranlılarla yaptığı savaşlar anlatılır bu destanda. Firdevsi’nin Şehnamesi’nde , Yusuf Has Hacip’in Kutadgu Bilig adlı yapıtında bu kahramanla ilgili bilgi ve beyitler bulunuyor. Divan-ı Lügat’it Türk’te Alp Er Tunga’yla ilgili sagu vardır.
Çağlar ötesinden gelen bir çığlık “Alp Er Tunga öldü mü?” Cevap veriyorum:
“Hayır, ölmedi!” Ölseydi çoktan unutulur giderdi. Adı dillerde söylendiğine göre yaşıyor.
Ben de Alp Er Tunga sagusuna bir göndermede bulunuyorum.
Diyorum ki:
“Yaşar Kemal öldü mü?
Türk Edebiyatı’nın ulu çınarı Yaşar Kemal’i yolcu ettik sonsuzluğa. Yaşar Kemal öldü mü? İnce Memed, Yer Demir Gök Bakır, Demirciler Çarşısı Cinayeti, Fırat Suyu Kan Akıyor Baksana, Bu Diyar Baştan Başa, Gökyüzü Mavi Kaldı, Teneke, Höyükteki Nar Ağacı, Yılanı Öldürseler ve daha nice eserleri’yle yaşıyor Yaşar Kemal. Yaşayacak.
Yunusça söyleyelim: “Ölür ise ten ölür / Canlar ölesi değil”
Ben Yaşar Kemal’i altmışlı yıllarda tanıdım. Boğazlıyan Orta Okulu’nda okurken. Hem de İnce Memed’le. Bir solukta okudum İnce Memed’i. Sonra Teneke, Yılanı Öldürseler...Kayseri Sümer Lisesinde öğrenciyken İnce Memed’i radyodan Arkası Yarın’da dinledim. Sonra sonra İnce Memed 2,3,4 yayınlandı. Hepsini de keyifle kıraat ettim.
Yaşar Kemal’in eserleri batı dillerine çevrildi. Birçok ödül aldı Yaşar Kemal. Bir ara Nobel’e aday gösterildi. Her nedense Nobel’i alamadı. Halbuki bana göre Yaşar Kemal bu ödülü çoktan hak etmişti. Nobel en çok O’na yakışırdı. Kısmet olmadı ne yazık ki...
Necip Fazıl bir ikilikte şöyle der:
“Ne kervan kaldı, ne at, hepsi silinip gitti,
İyi insanlar iyi atlara binip gitti.”
Yaşar Kemal de aynı söylemi şöyle dillendirir:
" O iyi insanlar o güzel atlara binip çekip gittiler.
Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık. "
Yoo! Buraya bir şerh düşmem lâzım. Necip Fazıl, Yaşar Kemal edebiyatımızın iki devi. Onlar, güzel atlara binip gittiler mi?..Hayır bir yere gitmediler. Eserleriyle aramızdalar. Yaşıyorlar. Yaşayacaklar.
İnsandan umut kesmemek gerek. İnsan tükenmez. İnsana muhabbet duymalı. İyisiyle kötüsüyle. Marifet kötüleri eğitip kötülükleri en aza indirmekte.
“Avazeyi bu âleme Davut gibi sal”ıp giden Yaşar Kemal’e bin rahmet olsun.