Yaşımız ilerledi, kimi Abi diyor, kimi Amca, kimi Dayı, kimi de Dede.
Bizi hep böyle; saçsız, dişsizmişiz zannediyorlar!

Oysa biz de bir zamanlar çocuktuk.
Annemiz, babamız vardı ve onların büyükleri.
Biz de doğduk, emekledik, yürüdük, koştuk, oynadık.
Okullu olduk; İlk Okul… Orta Okul…Lise… Yüksek Okul.
Biz de ergen olduk, biz de genç.

Bir mesleğimiz oldu. Çalıştık, kazandık alın terimizle, harcadık zevkimize göre.
Aldığımız yetti… Bazen de yetmedi ama muhtaç olmadık ele-güne.
İyi günlerimiz, sıkıntılı günlerimiz oldu.
Erkek arkadaşlarımız, kız arkadaşlarımız, sevgililerimiz oldu.

Kesişti yollarımız bir yerde… Evlendik.
Sevdik… Sevildik… Üzüldük, kızdık, hatta küfrettik.
Bazen içimize attık dertleri, bazen hüngür hüngür ağladık,
Bazen sevindik, bazen kahkahalarla güldük.
Çocuklarımız oldu… Derdimiz, onları iyi yetiştirmek oldu.
Günü geldi , görevini yapmanın huzuru ve alnımızın akıyla emekli olduk.
Şimdilerde "Yaşlandınız!" demiyorlar kibarlıklarından, "olgunlaştınız!" diyorlar.

Demem o ki; "Biz hep böyle değildik!"
Biz de YAŞADIK… Allah ömür verdikçe yaşamaya devam edeceğiz.
Gün gelecek elbet biz de göçeceğiz bu dünyadan, bizden öncekiler gibi.

BİR HOŞ SEDA BIRAKABİLİRSEK, NE MUTLU BİZLERE.


Bekir GÜÇLÜER