ERKEKLİĞİMDEN UTANDIM

• 23 Şubat 2015 Pazartesi 11:26:37

Müjdat Gezen Sanat Merkeziden arkadaşım olan Serhat Abi ve Yasemin Ablayla dersten çıkıp metrobüse binmiştik. Yazdığımız yazılar hakkında muhabbet ederken, Zincirlikuyu durağına beklediğimizden daha hızlı gelmiştik. Yasemin Ablayı Metrobüste tek bırakmayı bu saatte hiç istemiyorduk ama "Burası istanbul bir şey olmaz" diye düşündüm ve Metroya giden alt geçide doğru Serhat Abiyle ilerledik. Asansörle bir alt kata inip Metro istasyonunda Serhat Abiyi bırakacaktım. Biz sağdaki asansörün önünde beklerken bir hanımefendi soldaki asansörün önüne geçti ve asansör hanımefendiyi bekliyormuşçasına hemen açıldı. Önden hanımefendi arkasından espiriler eşliğinde biz bindik.
Hanımefendinin ilk defa bindiğini, eksi birin düğmesine bastığında anlamıştım fakat belki yukarı çıkmak istiyordur diye, arkamı dönüp “Zaten eksi birinci kattayız, Metro istasyonuna gidecekseniz bir alt katta.” diyerek yardımcı olmak istedim.Zaten bizde bir alt kata indiğimiz için eksi ikinin düğmesine bastım. Özge Can’ın kan donduran katli hala televizyonlarda yankılanmaktaydı. Biz ise gece onbirde dört tarafı kapalı bir kutunun içerisinde iki erkek ve bir kadın olarak bir alt kata iniyorduk. Kadının gözlerinden ne kadar korktuğunu arkamı döner dönmez anlamıştım ve ürkek bir tonla cevap vermişti.

“Be..Ben metrobüse binecektim.”

Hayır, Metrobüse binmeyecekti. O asansöre zaten Metrobüsün olduğu kattan, hatta Metrobüs yönünden binmişti. İki ihtimal vardı; ya Metroya Metrobüs diyordu ya da bizimle bir kat aşağı inmek istemiyordu. Bir alt kata indiğimizde arkamızdan gelmeyeceğini düşündüm. Ne kadar etkilemişti Özgecan halkımı. Biraz ilerledikten sonra merak edip arkamı döndüğümde arkamızda olduğunu farkettim. Fakat ben bakar bakmaz hemen yönünü değiştirdi. Bakışları yere yöneldi ve adımları hızlandı. Alt geçitte ben, Serhat Abi, o kadın ve belki bir kaç kişi daha vardı. Ve ben ilk defa erkekliğimden utandım.
Serhat Abiyi, Gayrettepe durağında bırakıp Esentepe çıkışından çıktım. Yolları sokak lambaları aydınlatsa da, sokaklar pek aydınlık sayılmazdı. “Bir silah almalıyım, bu yol her hafta yürünmez” diye düşünmüştüm. Alsam ne olacaktı, beladan mı kurtulacaktım? O ayrı tabi. Fakat ben bile erkek başıma o caddede yürümekten bir anda olsa tedirginlik duymuştum. Öğrencilik yıllarımdan kalma, hızlı yürüme alışkanlığım yüzünden benden çok önde olan insanlara yetişiyordum. İlk defa “Hızlı yürümeyi bırakmalıyım artık.” diye düşünmüştüm. Çünkü önüme sürekli kadınlar çıkıyordu ve ben sırf onlar “Beni takip mi ediyor?” diye düşünmesinler diye, bir metre sol taraflarından, başımı hiç onlara çevirmeden, hızlıca geçiyordum. Onlar ise; boyunları eğik bir şekilde, göz ucuyla bakıyorlardı bana. Yanlarından geçerken titrediklerini hissediyordum. İçim sızlıyordu. Gözlerim istemsiz bir şekide kapanıyordu ve ben ilk erkekliğimden utandım.
Eve varmam on dakikamı almazdı belki ama bana bir ömür gibi gelmişti o on dakika. Çünkü yanından hızla geçtiğim tüm bayanlardan aynı tepkiyi alıyordum. Yoldan Taksiye bile tek binmediklerini, binseler dahi şöförden en uzak köşeye oturduklarını görüyordum. Erkeklerin sevgililerini iş yerilerinden ilk defa aldıklarına şahit oluyor. Sokakta dişi köpeğin bile olmadığını farkediyordum. Ben bir kıza bakmayı “Kız kesmek” olarak deyimleştirdiğimize utandım. Yanlış anlayanlar ve uygulayanlar vardı. Güzele bakmak değildi, güzel bakmak sevaptı çünkü. Ben yol boyunca insanlığın ölüşünü, sokaklardaki kadınların gözbebeklerinden izledim.

"Beyler! Ben ilk defa erkekliğimden utandım."

Suat Alkan Yücel
#özgecanaslan