SUÇLU OLAN BİZLERİZ

• 18 Şubat 2015 Çarşamba 10:58:23

Anne ve baba yani erkek ve kadın önce evlilik kararı alıyorlar. Basit gibi görünse de hayatlarının en önemli kararı bu olsa gerek. Bu kararı aldıklarında eğer bir birlerine karşı saygı varsa beraberinde sevgide var demektir. Saygı yoksa ki bu en kötüsü bana göre sevgi aşk meşk huzur hiç bir şey aramaya gerek yok. Artık aile olmak için bir çocuk yapmak gerekir..

Bir çok evde çocuk yapma nedenlerinden biride evliliği devam ettirmek.

İki tarafta plan yapmaz. Dünyaya bir canlı getirecekler ve doğru bir insan olarak yetiştirebileceklermiydi?

Plan yapanlarda var tabi ama onlarda bakabilirmiyiz derdinde. Karnını nasıl doyuracakları ya da hangi kolejde okutabilecekleri üzerine.
Sonuçta dünyaya gelen bebek için cani yada insan olma kararını anne ve baba veriyor. Kimse ben nerde yanlış yaptım sorusunu kendine sormuyor. Tabiki hiç bir anne baba kötü evlat sahibi olmak istemez. Ama temelini aslında bizler atıyoruz. Bütün insanların karakterleri farklı 4 kardeş düşünün hepsi farklı karakterde ve siz bunları yetiştirirken en fazla biriyle uğraşmazsınız ona yaradılışından verilen özellikler vardır. Ama diğerleri ! onlara çok şey katmanız gerekir.

Kişisel gelişimini tamamlayamışsan ve o ortama dahil etmek istediğin yeni bir varlık varsa, sonuçları çok ağır olabilir. Bana göre çok fazla cesursun. Çünkü onlar hayatı bizden öğrenmeye başlayacaklar. Oturması, kalkması, yemesi, içmesi kısacası her şeyi ile sen olacak.Yaptığımız her yanlış gün gelecek tokat gibi çarpacak yüzümüze. Sonra neden diye sormayacaksın.

En başta inanç olarak ki, zaten temel terbiyeyi, canlılara zarar vermenin nasıl kötü bir şey olduğunu, cana kıymanın ne büyük günah olduğunu ve özetle insan olmanın gereklerini bu şekilde öğretemediysek. Bunun suçu bizlerde.

Toprağa maydanoz ekip, bezelye bitmesini beklememek lazım.

Çocuk onlar düşünsenize, hayallerine ve geleceklerine siz şekil veriyorsunuz.

En büyük eksiğimiz SEVMEK . Biz onları sevgiyle büyütüp yaşama dahil edemiyoruz. Günde kaç defa seviyorum kelimesi geliyor ağzımıza?

Bazen hiç. Arada birde olsa, ’SENİ SEVİYORUM’sevdiğini söylemenin kime zararı olur ki?

Onları madden tamamlıyoruz ya SEVGİ?

Maddiyat verip karşılığında beklentimiz ise; yine yüksek gelirli, ünvanlı meslekler değil mi? Maddi imkanı olmayanlar var birde. Durum yine aynı onlarda bedava sevgiyi veremiyorlar.

Peki insan olma kısmı?

Bunun için kimsenin çabası yok.

Onlar değil, asıl suçlu olan bizleriz. Baba, anne ve tüm toplum suçlu. Onları hayata kazandıramadığımız için.

Üstü başı kirli, burnu akan alış veriş merkezlerinin kapısından alınmayan çocuklar var bu alemde. Kaçımız elinden tutup o mekanları gezdirdik? Kaçımız yanından geçerken başını okşadık?

Ben kendi adıma; o çocuğun gelecekte giremediği basit bir binaya hangi yöntemleri kullanarak girebileceğini tahmin edebiliyorum. Korkmayacak bunu yaparken. Çünkü kaybedecek hiç bir şeyi olmayacak.

Ben kendi adıma o çocuklara çok fazla bir şey yapmadım ve yaşanılan kötü olaylardan bende sorumluyum.