Ne zaman ayna görsem, gurursuz bir çift göz takılıyor gözlerime. Bir yanım daha bir acırken, diğer yanım daha bir gururlu. Öyle ya aşıksan gurura yer yoktur içinde, ve gitgide daha da gururlu hissettiriyorsa onu sevmek, senin sen olmadığı bir hayata kocaman bir adım attın demektir.

Gururu ve kendini bir kenarı bıraktığında, senin sen olmadığı koca bir ömre sıkışır kalırsın ansızın. Artık tüm düşüncelerin o olmuştur ve aldığın nefes ona aittir. Sen artık o olursun ve o her anlamda senden ne kadar uzak olursa olsun, sen hep onunla olursun.

Aslında ne onunla nede onsuz olursun. Ölemiyorsan eğer, her gün daha çok kaybolursun, ve her gün daha çok daha çok seversin onu. Bu sana hiç mi hiç iyi gelmez ama, onu sevmekten hiç vazgeçmezsin. Hep belki bir gün dersin.

Kimse bu kadar sevmemeli der, ona anlattığın zaman. Bahaneler sunar sana, onu sevmemen için. Hastayım der mesela, yada dolandırmaz kırgınım der, sevmekten korkan sesi titrerken.

Senin için artık çok geç kalınmıştır o an, ve onun için yere düşen bir sonbahar yaprağından daha değersizdir sevdan. O her gün dahada uzağına yürürken, daha bir acır canın. Arkasında başkalarının gizlice adının yazdığı şiirler, güzel sözler yazarken o, daha iyi hissedersin, damarlarından çekilen o kırmızı suyun senden neler alıp götürdüğünü.

Mutlaka bir gün dersin ki aşk bu, hayatta ki her nedenden daha fazla can aldı. Sonra eklersin ansızın, biraz buruk, birazda gururluca, beni de yazsan kaç yazar...

Ve geceyi rahat bırakır susarsın sonra, sonsuza dek...