ACILAR ÜZERİNDEN GEÇİNMEK.
Öyle bir hale gelmişiz ki, ne yaptığımızı kendimiz bile fark edemez duruma gelmişiz. Suçu kabullenmek yerine hep birilerinin sırtına yükler, kabahati toplum olarak üzerimize almaz olduk.
Her istenilmeyen acıları yaşadıkça, kimi zaman siyasete, kimi zaman devlete, kimi zaman din-dinsizliğe inançlara, kimi zaman adet gelenek göreneklere kimi zaman kadın erkek meselesine yükledik gidiyoruz.
Peki bu istemediğimiz acı olaylarda bizlerin birey ve toplum olarak hiç mi suçumuz yok. Suç kimin, suçlu kim?
Bizleri yetiştiren bir anne-babamız var veya vardı. Bizlerde şu anda anne-babayız. Ve evlatlarımız var bizlerde onları yetiştirdik, yetiştiriyoruz. Toplum içerisinde yerlerini aldılar yada alacaklar.
Toplumda yanlış yapılanları bir yerlere yüklemek yerine, kendi üzerimize ne kadar aldık. Ne yaptık, ne yapmalıydık peki. Toplumumuzdaki suç ve suçlunun, ölenin ve öldürenin de vebalı BİZLERİZ. Kimse sağa sola bulaştırmasın. Bir yerlere malzeme yapmasın. Oturalım bir düşünelim niye böyle olaylar yaşıyoruz.?
Sen, şu anda sosyal medya peşinde, sanal alemde elin klavyeden kalmaz iken, gezmelerde, günlerde iken, yada ilgisizliğimiz yüzünden, çocuklarımız neler yapıyor. Neredeler. Neler ile uğraşıyorlar.
Toplumu düzeltmek için öncelikle, kendimizi düzeltmemiz sonra yetiştirdiğimiz çocuklarımızı topluma yararlı bir insan olarak yetiştirmeliyiz. Doğruyu yanlışı, hatayı kusuru, iyiyi kötüyü bizler göstermeliyiz ki, bu toplum düzelsin. Siyasete, kadın erkek ilişkilerine ve bazı şeylerin üzerine atarak, yada oradan nemalanmaya çalışarak olmaz. Sanal efeliği bırakalım da, kendimiz için, çocuklarımız için bu toplum için ne yapıyoruz, neler yapmalıyız ona bakalım.
Herkes diyor ki, ben dürüstüm, doğruyum. Çocuğum dürüst doğru bir şey olmaz. Ama biz söylüyoruz yine bizim toplumumuzda istenilmeyen acı olayları yaşıyoruz. Demek ki, dürüst değiliz doğru değiliz, hatasız değiliz, ilgisiz, sahipsiz, vurdum duymaz bir bireyiz ve toplumuz.
Peki bu istemediğimiz olayları, yaşayan, yaşatan bizim çocuğumuz olamaz mıydı? O zaman peki şimdi ki gibi mi düşünecektiniz. Hayır, hemen kendinizi haklı çıkarmak için, her imkanı kullanacaktınız. Yazık.
Suçu, Siyasete, devlete bazı kesimlere, bazı insanlara yüklemek yerine, HAYDİ OMUZLAYIN İLK ÖNCE SİZ ‘’BEN ‘’ olarak. Haydi yüklenelim anne baba ‘’BİZ’’olarak. O suç işleyenleri sen, ben ve biz yetiştirdik.
Acıları malzeme yapmayı bırakın, malzeme sen, ben ve bizleriz. Suçlu bizleriz. Gökten zembille inmedi, ne suçu işleyen ne mağdur.
Eline her türlü malzemeyi verip topluma salan da bizleriz, bir yerlere zarar verirken yine bizleriz. İsyan etmeleri için alet olan sesini çıkarmayan bizleriz. Ama suç oluştuğu zaman kabullenmeyiz. Bahaneler arar, suçu yükleyecek yerler ararız. Bırakın efeliği, adam olun, insan olun, anne baba olun, kardeş olun ve biz olalım, toplumumuza iyi nesiller yetiştirelim. Aileden başlar her şey. Şu toplumun durumu bizlerin aynasıdır. Kimse bir yerlere sığınmasın, bir yerlere alet etmesin.
Allah’ım bizlere, bu millete, acılar ve acılı günler göstermesin.(AMİN)
Mustafa Ali AKBAŞ