Denizden gelen dalga seslerini dinlemek ve tenimde hissettiğim rüzgarın
tatlı esintisini duyumsayıp kendimi o anın büyüsüne teslim etmek,şiirsel
bir atmosferin içinde yolculuk eden bir kaşif gibiydim bu anı seviyordum
deniz ve onunla ilgili tüm detaylar insana yaşama dair güzellik unsurlarını
hatırlatan bir çok faktörü içinde barındırıyordu bu anlamda şanslı sayılabilirdim
yaşadığım yerde deniz bulunması beni sık sık onunla buluşturur yanımda hiç kimse
olmasada gecenin bir yarısı deniz kenarındaki banklardan birine oturup uzun uzun
ufka bakar ve çoğu zaman olduğu gibi düşüncelere dalardım deniz bazı geceler hırçındır
asiliği üstündedir kaprisli bir sevgili edasında kendi yalnızlığına soyunmak ister
öyle akşamlarda ben onu anlar ve yalnız bırakırım çünkü o duyguyu laf aramızda gayet
iyi bilirim üstelemem yani illa orada bulanacağım diye kalkar ve yoluma devam ederim
bir başka zaman nasılsa yine görüşeceğimizi bilirim hem günler çuvala girmedi ya
acelesi yoktur derim,sonra gecenin yıldızlarla parıldadığı akşamın sakinliğinde ona
koşa koşa giderim işte o zaman onu çarşaf gibi uzanmış vaziyette bulurum açıkçası
en çok ta bu halini severim iki delinin bir arada olması belkide sinirime dokunuyor
o yüzdendir bu haline olan düşkünlüğüm,hem o benim gecenin karanlığına savurduğum
küfürlerimide bilir alışıktır sebebsiz isyanlarımada haykıran ses tonumada çoğu zaman
bir şey demeden dinlemesidir ona olan yakınlığıma sebeb,kimbilir insanlarda bulamadığımı
onun huzura davet eden sesinde buluyorum o yüzdendir belki kaçıp kaçıp ona olan gidişlerim
bazen çok olduğumun farkındayım ama o beni anlıyor yani umarım öyledir hem anlamasa dostluğumuz
hiç bu kadar uzun sürer miydi ?