KANAYAN KANIYOR

• 21 Haziran 2008 Cumartesi 21:33:34

Kanayan kimdir?Evet çoğunuzun umrumda değil demi?Çoğumuz için çoğumuz hiç kimseyiz aslında.Kimiz biz neyiz gerçekten?Kaçmıyor muyuz?Hem de her şeyden kaçmıyor muyuz?Kanamıyor mu içimizdeki yaralar üstüne yalandan cila çekmiyor muyuz?Ne kadar içten gülüyoruz?Sevgimiz ne kadar gerçek?Biz ne kadar gerçeğiz?Evet çoğunuzda oluştu ben böyle değilim hayır sende böylesin,çoğu böyle,herkes böyle...
Kanayanın kimliğini veriyorum bakın kanatıyorum yine onu.Eşeliyorum yarasını.Kanayan içten sevdaların zamanında doğmak istemiş hep.Ediz Hun’un Hülya Koçyiğit’i öptüğü zamanların sevdalarında.Onun için önemli değilmiş ne Ediz Hun ne de Hülya Koçyiğt o onların kim olduklarına aldırmadan o sinemada olsa yalan da olsa ölüneli sevdaların basit salya sümürklü aşklarını sevmiş.O bilmezmiş birini üzmek ne kırmak ne?Ekmeğini ona bölermiş kanayan,suyunu kanasıya sususa da başka çatlak dudaklara sunarmış.Maviymiş gök yüzü fabrika uzak büyük anlamsız bir şeyi ifade edermiş,kanayan da fabrika dumanları nedir bilmemiş hiç.Bir köy varmış Kanaya’nın köyü uzakta çok uzakta belki de Orhan Veli’nin duyup da anlatamadığı yermiş.Kanayan orda yaşamış gençliğine dek.Büyük şehre sığmayacak kadar büyük bir yürekle gelmiş kanayan şehre.Anlamış ki ne kendi ne yüreği sığmış kanayanın.Laylon sevdalar görmüş.Gözleri kirlenmiş kanayanın göz bebekleri.Her şey kirlenirken kanayanın gözünde kendi de bundan nasibini almış.Para kirletiyormuş dokunduğu her şeyi.Kanayanın dokunduğu bozuk liralar değilmiş artık.Paraya dokunuyormuş kanayan.Parayla birlikte laylon sevdalara 10 kuruşluk dostluklara,kirlenmiş havaya.Köylü yalnızlıkları terk etmiş kanayanı.İçten sevdaları.Bir çiçeğe sevdalanırmış kanayan bir yağmur damlasına bir amele kızın alın terine bir hasret türküsüne.Tüm sevdalar gitmiş.Önceleri hoşnutmuş kanayan kanatan olmaktan.Sonraları bir sızıdır çökmüş içine bir kuşmuş konan kanayanın penceresine yaralı kanadı kırık.İyi etmişkuşu kanayan.İçi sızlamış sıcacık tutmuş kuşu avuçlarında.Kuş avuçlarında sıkışmaya başlamış.Kanayan sıktıkça kuşmuş boğulmuş.Seveceği son bir canlıyı bile kanatmış kanayan.Sonra yeniden başlamış içi kanamaya.Bir umut bir özlem bir güneş yeniden doğmuş içinde.Köylü yalnızlıkları yeniden özler olmuş.Duyar olmuş hasret türkülerinin sesini.Ama çokgeçmiş artık öyle çok kanatmış ki kanayan her şeyi öldürmüş.Öyle safken iyiyken,öyle kanatan olmuş ki içindeki insanlık köprüsüne konan bütün sevgi kuşlarının,avuçlarında boğup kanattığı kuş gibi kanadığını fark etmemiş.Kan bürmüş kanayanın gözlerini kan.