Güneşi tuttum ellerimle.Çehresini,ışığını,ruhunu çaldım.Ağladım.Zannetme ki yandım.Isıtmıyor güneş bile sen gibi.Hiç bu kadar üşümemiştim…

Öyle bir gölge düşürdün yüreğime,öyle bir derin sızı.Puslu bakışların göz ucundan kayan yarı sönük yarı parlak bir yıldız misali, öteleniyor ömrüm hicran ile.Ben ağlıyorum, sen duymuyorsun hıçkırık seslerimi.Oysa nasılda yankılanıyor gecenin karanlığında…

Resimlerle konuşanlara gülerdim eskiden.Şimdi resmine sarılmışken başka bir şey umrumda bile değil.Sadece beni görüp göremediğini çok merak ediyorum…

Artık şiirler ıslak, zamanı çoktan geçti kalemin kağıdın.Seni en uzun cümlelerle, birbirini en çok özleyen kıtalarla yürek yazıyor, acıyı işliyor içine ilmek ilmek…

Yalnızca saçlarını okşarken titremesine alışmıştım ellerimin ve teninin kıvrak yerlerinde dans ederken.Gözlerimin tek yapabildiği yanaklarımdaki ıslaklık, görmüyor hiçbir şeyi.Hiçbir gülde bulamıyorum teninin kokusunu.Kalbim de tekleye tekleye atıyor artık.Demiştim sana; sensiz bir işe yaramaz bu adam diye.Burada olsan görürdün yalan olmadığını o sözlerimin…

Aradan yıllar mı geçti;yoksa saatler?…
Aynı acıyla kıvranıp duruyorum.Zamana değil; an’a çatıyorum…

Ne kadar dayanılmaz bir durumda olduğumu biliyormusun?Yalnızlık çok zormuş birtanem,sensizlik yalnızlığı zorluyormuş…

Ben her gecenin mirası olan sabahı sensiz karşılarken, oralarda ne yaptığını soruyorum hayaline.’Rüyana geldiğimde anlatacağım’ diyor gidiyorsun.En son sana sarılıp uyumuştum, yokluğunda uyku haram oldu; bilmiyorsun...

Niçin sarılamıyorum doya doya eski günlerdeki gibi sana?
Bir avuç toprak kaldı sarılacak çünkü sadece senden bana…
Çok özlüyorum, çok çok seviyorum seni bebeğim,
Söz vermiştin,gitmeyecektin; gittin.Bari beni de al yanına…