Ben sustum... Sen haykırdın...
"Ben seni çok sevdim*" derken nasıl da telaşa kapıldı yüreğim... Görsen yeni yetme fırlama bir çocuk edasıyla elimi kolumu nereye koyacağımı şaşırdım... Kulaklarım inanamıyor, dudaklarım okuyamıyordu...
Nasıl yani!
Hıı!
Nasıl olur, hadi canım! Gibi daha bir sürü şaşkın tavuk kıvamındaki ünlemlerin altında ezilen nokta oluveriyordum.
Sen konuştukça gözlerim daha bir dokunalı, ellerim yoksullaşıyordu.

Sonbahardı sevgili...

Hava da öyle âşık olacak bihava değildi hani... Ayrılık kokusu kol geziyordu... Ama sen avazın ve yüreğin yettiğince bağırıyordun "seni seviyorum, seniii seviyorummm" diye... Üstelik sesine de git gide hınzır kuşlar konmuşçasına öyle güzel söylüyordun ki ben küçülüp küçülüp patlamaya hazır bir atomun çekirdeği oluyordum...

Sonra anladım... Sordukça sordum kendime ne bulur benim gibi bir adamda diye… Belki sen de gördün âşık olunacak biadam olmadığımı... Ne bileyim! Öyle aksi, öyle kırıntılardan doğan biadam ne verebilirdi sana... Eee zaten senin de turuncu, mavi, mor acılardan geçecek gücün yoktu... Hoş olsa da ne olurdu…

Kısaydı sevgili, kısa…
Göğsünde uçuşan kelebeklerin ömrümden de çok kısa sürdü "seni seviyorum’ un "bitmesi... Oysa az beklemedim seni o köşe başında… Sen gelmedikçe inatla, ben bekledim… Bekledim… Ölür mü dedim insan beklemekle, bekle oğlum bekle! Yoksul işçilerin bayat ekmek kuyruğunda beklediği gibi dedim… Hoş ne oldu dedim de…

Şimdi dimağımda bir avuç dolusu hayal kırıklığı, cebimde tükenmiş kelimeler, zulamda kurumuş aşk kırıntılarıyla besledim güvercinleri, Saat Kulesi’nin etekleri altına sığınarak…
Ne yalan söyleyeyim. Kirpiklerimden dizlerime doğru akan turuncu yaşlar da döküldü Ege denizine...
Artık sevgili! Bundan gayri yüzmek için dahi girsen acıtacak bu sular tenini, tuzu değil kırıntılarım yakacak gözlerini…



Sürnot: 1) Cem Adrian- Ben Seni Çok Sevdim şarkısı dinlenirken…
2) Tablo Salvador Dali…
3) Alıntı: www.cakmaktasi.blogspot.com