Görmekten vazgeçipte gözümden dahi sakındığım.Parmak uçlarını sevip ellerini ellerimden kıskandığım. Kızmaya kıyamayıp kalbin ufacık bi acıyı hissetmesin diye tüm beyin hücrelerimi kırıp paramparça olasıya kadar her kelimemin her harfini seçerek söylediğim kadın.
Yazmak istiyorum şuan sana cümlelerle kelimelerle anlatmak istiyorum hislerimi harfler kısıtlı kalıyo. Anlatamıyorum. Yazamıyorum hiç bir şeyi hiç bir şekilde ifade edemiyorum.Seninleyken olan huzurumu cennet tonunda yaşıyorum. Seni her üzdüğümde cehennemde yaşar misali yanıyorum.
Ve bunları yazarken gölgene hasretim. Bana ilk güldüğünde mutluluğu hissettim. Şu an kilometrelerce uzaktasın. Ki zaman nasıl seni bana verdiyse geri getirir. Burda çaresizce öyle beklemekten yeğdir ölüp gitmek. Fotoğraflarına bakıp tenine dokunamamaktan iyidir kör olmak.
Sen bunu okurken gözlerime bakıpta bi kere gülersen bu gözlerden yaş akar ağlarım sevinçten. Neticem seni sevdiğimi anlatmaktı. Kelimelerim yetmedi gene harfler çaresiz ağlamaklı. Velasıl kelamım Seni seviyorum...